Waar de Russische treincultuur schittert: met muziek op het perron bij aankomst en vertrek. (Wie vult mijn lijst met gebruikte liederen aan?)

View fullsize

Vitebsk station, Sint-Petersburg

Een trein laten vertrekken doe je zo:

Zo’n melodie die zich uitstort over de afscheidnemers op het perron en zich vermengt met het knarsen van de wielen, behoort tot de mooiste onderdelen van de Russische treincultuur – een cultuur die in het minuscule Nederland met z’n speelgoedintercity’s geheel ontbreekt.

Hierboven wordt trein nummer 25 Voronezj-Moskou uitgeleide gedaan. De melodie is van het lied Afscheid van een Slavisch meisje.

En een trein laten aankomen doe je zo (Moskou-Volgograd, melodie: De Wolga stroomt):

Ik dacht: laat ik eens uitzoeken welke Russische treinen er zoal muzikaal begeleid worden, op welke stations en met welke muziek dan precies. Dat bleek nogal een klus. Mijn onderzoekje is ongetwijfeld verre van compleet en ik doe graag een beroep op mijn lezers: welke muziek hebt u ooit gehoord op een Russisch perron bij een vertrekkende of aankomende trein? En welke trein was dat? Of laten we het iets breder trekken: op perrons van de voormalige Sovjetunie. Dan telt deze bijvoorbeeld ook mee: Odessa-Moskou, melodie: Aan de Zwarte Zee.

Hierboven, op dat perron in Odessa, gaat trouwens wel iets heel erg mis: de muziek is al afgelopen en de trein staat nog stil! Dat kan natuurlijk niet. De trein dient zich onder de klanken van het lied in beweging te zetten en dan langzaam richting horizon te rijden.  

Aan mijn lijstje hieronder valt nog iets op: Rusland zit – en dan druk ik me voorzichtig uit - aanzienlijk ruimer in de stedelijke lofliederen dan Nederland. Geen stad of streek of je hebt er een muzikale ode bij. Stel nu dat iemand bij Prorail of NS op het koddige idee komt om treinen in Nederland met muziek te laten vertrekken, met welke liedjes gaan we dat dan doen? Aan de Amsterdamse grachten, bij de intercity Rotterdam-Amsterdam? (Menig Rotterdammer zal de stoptrein verkiezen.) Vertrekken we uit de hoofdstad naar Den Haag met: Wat voor weer zou het zijn in Den Haag? En dan bij aankomst Oh, Oh Den Haag? Ach, hoe armzalig.

Het zijn in Rusland doorgaans de wat duurdere treinen die muzikaal begeleid worden – allicht, en dan heb je ook wat. Aankomst van de Rode Pijl, Moskou-Sint-Petersburg, melodie: Hymne voor een grootse stad:

Wat mijn lijstje betreft: op fora van treinliefhebbers zag ik aardig wat liederen vermeld staan, maar bijbehorende filmpjes van de vertrekkende of aankomende treinen zelf zijn helaas schaars. Verder weet ik niet hoe actueel de vermeldingen zijn. Afscheid van een Slavisch meisje is de meest genoemde melodie. Die krijg (of kreeg) je te horen bij de vertrekkende treinen Voronezj-Moskou, Saratov-Moskou, Archangelsk-Moskou, Polotsk-Moskou, Simferopol-Moskou, Dnjepropetrovsk-Moskou, Simferopol-Kiev, Perm-Moskou, Sverdlovsk-Moskou, Tambov-Moskou en Orjol-Moskou.

Eentonig? Nou, dat valt reuze mee, want dit kwam ik ook nog tegen, los van de boven al genoemde muziek bij de treinen Odessa-Moskou en Moskou-Volgograd:

- Barnaoel-Moskou, bij vertrek: Chleb vsemu golova (Brood is ons alles)
- Brjansk-Sint-Petersburg, vertrek: Wreed ruiste het bos van Brjansk
- Moskou-Dnjepropetrovsk, bij aankomst: Dnjepropetrovsk, mijn thuis
- Kiev-Simferopol, aankomst: Simferopol, de poort van de Krim
- Jaroslavl-Moskou-Jaroslavl, aankomst en vertrek: Jaroslavna
- Novosibirsk-Moskou, vertrek: Ik hou van je, mijn Novosibirsk
- Omsk-Moskou, vertrek: De straten van Omsk
- Petrozavodsk-Moskou, vertrek: Lang zal ik dromen van de Karelische bossen
- Nizjni Novgorod, vertrek (bestemming niet genoemd): De weg is mijn tweede huis
- Nizjni Novgorod, aankomst (herkomst niet genoemd): Nizjni Novgorod lijkt op een droom
- Moskou-Nizjni Novgtorod, aankomst: Hymne van Nizjni Novgorod
- Orenburg-Moskou, vertrek: Orenburgse donzen hoofddoek
- Samara-Moskou, vertrek: Samara, mijn hoop en trots
- Belgorod-Moskou, vertrek: Belgore
- Moskou-Belgorod, aankomst: Hymne van Belgorod
- Kazan-Moskou-Kazan vertrek/aankomst: Mars van het Rode Leger
- Kiev-Odessa, aankomst: Parel aan de zee
- Tsjeljabinsk-Moskou, vertrek: Hymne van de Zuid-Oeral Spoorwegen
- Vologda-Moskou-Vologa, aankomst en vertrek: Vologda
- Moermansk-Sint-Petersburg, vertrek: Ik hou van mijn streek in het Poolgebied
- Moskou-Sint-Petersburg, vertrek hogesnelheidstrein, muziek: Moskou:

Hulp gezocht, dus, want ik wil dit lijstje graag uitbreiden. Elke aanvulling is welkom, of het nu een recente muzikale treinbegeleiding betreft of eentje van jaren her. En natuurlijk het liefst met een filmpje erbij! 

Reacties kunt u als commentaar onder dit stukje zetten, via Facebook of Twitter (@Rusverafnabij) melden of mailen naar: e.m.hartman@chello.nl.    

Gevonden onderwerpen - 4

Gratis af te halen via onderstaande links
--------------------------------

- Een overzichtje van ontwerpers van kleding voor moslima’s in Sint-Petersburg. “We hebben niet alleen moslima’s als klanten. Lange jurken zijn ook onderdeel van de Russische cultuur.” Link (Russisch).

 

De letters CCCP werden pas op de ochtend van de vlucht op Gagarins helm geschilderd

- Recent boven water gekomen Russisch archiefmateriaal werpt een nieuw licht op de ruimtevlucht van Joeri Gagarin in 1961. Onder druk van de wedloop met de Amerikanen werden grote risico’s genomen. “During the entire time he was in space, Gagarin had no idea he was in the wrong orbit.” Link (Engels).

 

- Een mooi college van taalkundige Andrej Zaliznjak over middeleeuwse tekstjes op berkenbast die afgelopen zomer werden gevonden. Voor de bijna volledig uitgeschreven tekst van het college klikt u op deze link (Russisch). En voor wat meer achtergrond over dit soort opgravingen klikt u hier (Nederlands).
 

- Een wat droeve reportage van Denis Sinjakov over de langzaam maar zeker verdwijnende Russische ‘riviercultuur’. Sinjakov is van origine fotograaf, wat duidelijk af te zien is aan de bewegende beelden die hij maakt. Link (Russisch).
 

Ljoedmila Petranovskaja

- Misschien ten overvloede, maar voor wie nog eens uitgelegd wil krijgen waarom Svetlana Alexijevitsj terecht de Nobelprijs voor literatuur heeft gekregen: lees eerste het stuk van Oleg Klimov over de bouw van het Belomorkanal (link) en daarna dat van psycholoog Ljoedmila Petranovskaja (link). Het werk van Alexijevitsj werkt helend voor de Russen zelf, aldus Petranovovskaja, en helpt de buitenwereld om de Russen beter te begrijpen. (Beide artikelen zijn in het Russisch.) 
 

- Een enorme hoeveelheid postzegels, van de Sovjetunie tot aan het Rusland van nu. Met encyclopedische toelichting. Ik heb weinig met postzegels, maar hier schrijf ik misschien nog eens een apart stukje over. Link (Russisch).
 

- En tot slot een aanstekelijk lied van Igor Grigorjev, over wie ik maar een wat meer moet gaan opzoeken, want ik weet verder niks van hem. (En ik had op mijn 20ste natuurlijk gewoon achter dat drumstel moeten blijven zitten.).   

De debuutroman van Goezel Jachina: hoe de Tataarse Zoelejcha zich onder Stalin van haar ketenen bevrijdt.

Goezel Jachina

Het lijkt ongepast: op een boek dat de ellende onder Stalin als decor heeft, het moderne etiket emanciepatieroman plakken. Toch is dat wat je kan doen met Зулейха открывает глаза (Zoelejcha otkryvaet glaza/Zoelejcha opent haar ogen), de debuutroman van Goezel Jachina. De Tataarse Zoelejcha, breekbaar en volgzaam, door haar tirannieke, doofblinde schoonmoeder steevast uitgemaakt voor natte kip, weet haar verbanning in de jaren dertig naar Siberië te overleven. Ze trotseert de zware omstandigheden, maakt zich los van haar geloof en bijgeloof en brengt aan de oever van de Angara een zoon groot.

Zoelejcha trouwt op haar vijftiende met de dertig jaar oudere Moertaza. Ze krijgt vier dochters, die allen overlijden. Wanneer in de winter van 1930 een groep soldaten, op zoek naar verborgen graan, Zoelejcha en haar man staande houden, wordt Moertaza voor haar ogen doodgeschoten. Zelf wordt ze uit haar dorpje met vele andere ‘koelakken’ afgevoerd naar Kazan. Het gevangenentransport staat onder leiding van Ignatov, de moordenaar van haar man.

Na een lang verblijf in de overvolle gevangenis volgt een maandenlang transport – ook weer met Ignatov als commandant - per trein en boot naar de Angara. Op het laatste stuk mag Zoelejcha als enige aan dek verblijven. Ze is zwanger (nog van Moertaza) en Ignatov, die af en toe last heeft van zijn geweten, gunt haar een plekje in de frisse lucht.

En dan neemt het verhaal plots een iets te theatrale wending. Het transport lijdt schipbreuk en wie haalt Ignatov nog net uit het water? Natuurlijk, Zoelejcha, die hij aan haar haren bijna van de bodem vist. Dan weet je: die twee krijgen iets met elkaar.

De Angara

En zo geschiedt. De gevangenen uit de regio Kazan, aangevuld met een groep intellectuelen uit Leningrad, worden gedumpt langs de Angara, waar ze met minieme middelen de winter moeten zien door te komen. Dat lukt, en meer dan dat: Zoelejcha brengt een zoon ter wereld. Er worden regelmatig nieuwe ‘volksvijanden’ aangevoerd en, met Ignatov aan het hoofd,  groeit de primitieve nederzetting, waar de omstandigheden zwaar zijn, maar lang niet zo zwaar als in een kamp, uit tot een redelijk functionerend dorpje, met een schooltje, een ziekenzaaltje en een club.

Zoelejcha werkt in de keuken (ze moet de apart wonende Ignatov elke dag zijn warme eten brengen) en blijkt uitstekend te kunnen jagen. Ze mag er met een geweer op uit en voorziet de keuken regelmatig van vers vlees. Uiteindelijk zwicht ze voor de charmes van de flink aan de drank geraakte Ignatov en brengt bij hem de nachten door. Ze zet hem vervolgens ook weer aan de kant. Ignatov, die haar man vermoordde, redt daarna nog wel haar zoon, die wil ontsnappen om in Leningrad naar de Kunstacademie te gaan. Ignatov voorziet hem van papieren en behoedt hem zo voor een onvermijdelijke arrestatie.

Jachina’s debuutroman is her en der lovend besproken en werd genomineerd voor meerdere prijzen. Deels begrijpelijk, hij bevat prachtige beschrijvingen, maar is af en toe wel érg theatraal. Soms lijkt het of Jachina bij het schrijven een toekomstig filmscenario in haar hoofd had. Zo gaat Zoelejcha bessen plukken in het bos. Ze heeft haar zoontje bij zich, dat zijn eerste woordjes maar niet wil zeggen en ook alleen maar kruipt. Plots ziet Zoelejcha Ignatov – dan nog gewoon de commandant - dreigend opdoemen. Voordat die zich aan haar kan vergrijpen, verschijnt er een beer ten tonele, die op Zoelejcha’s zoontje afgaat. Zoelejcha schiet de beer door het hoofd. Na het schot spreekt haar zoontje zomaar opeens zijn eerste woordjes, komt overeind en loopt op zijn moeder af … Had Jachina dit soort taferelen vermeden, dan had ik haar boek zonder voorbehoud aanbevolen.

Recensies in het Russisch hier en hier.  Recensie in het Engels: hier.

De schaduwen van fotograaf Titarenko - Sint-Petersburg in de jaren negentig

Er zijn foto’s die je maar één keer hoeft te zien om ze nooit meer te vergeten. Dit is er zo eentje, van Alexey Titarenko:

View fullsize

Titarenko (1962) maakte de foto in 1993 in Sint-Petersburg bij de ingang van metrostation Vasileostrovskaja. Een aantal jaren was dat ‘mijn’ metrostation wanneer ik in de stad verbleef – maar dat doet er nu even niet toe.

De foto maakt deel uit van de serie Stad van Schaduwen. De beelden uit die serie dateren uit de chaotische jaren negentig, maar hebben door de gebruikte techniek iets tijdloos. De mensen zijn vrijwel allen onherkenbaar en zijn teruggebracht tot schaduwen die zweven door een stad waar het leven zwaar is en het onmogelijk lijkt om je thuis te voelen.    

De verleiding is groot om over de mystiek van Sint-Petersburg te beginnen, een thema dat sinds haar stichting in 1703 aan de stad gekleefd zit. Zelf houd ik daar niet zo van, maar Titarenko doet dat (zie de documentaire hieronder) onomwonden, met verwijzingen naar de ziel van de stad, naar schaduwen die uit een andere wereld lijken te komen en – uiteraard - naar het werk van Dostojevski. (De foto's hieronder komen ook uit andere series van Titarenko.)

1992

1991

1992

1992

1992

1992

1992

1993

1994

1994

1995

1995

1995

1995

1995

1995

1995

1996

1997

1997

1999

1999

1999

2000

2005

Titarenko zet zijn werk, en dan met name zijn winterfoto’s, af en toe wel erg zwaar aan. Te zwaar? Je ziet onbestemde dreiging en onzekerheid, groepen mensen die plots alle zekerheden van het bestaan kwijt zijn en die – niet voor het eerst in de twintigste eeuw - maar moeten zien te overleven. Sommige beelden doen denken aan het Leningrad van de Tweede Wereldoorlog. Dat je als kijker die link legt, is geen toeval. De associatie met de oorlog drong zich aan Titarenko op en dat gevoel legde hij vast in zijn foto’s. Op zijn site beschrijft hij hoe hij in de jaren negentig door de stad liep en uitgeputte, ondervoede, op schaduwen lijkende mensen zag, op de grens van waanzin, op zoek naar eten. “Zoiets had zich niet meer voorgedaan sinds het beleg van de stad door de Nazi’s.” Dat gevoel geeft hij in zijn somberste foto’s op fascinerende wijze weer, maar mij zijn die inderdaad te zwaar aangezet.

Hieronder, in drie delen, een documentaire over Titarenko (helaas met een Amerikaanse voice-over). Op 6.19 in deel 2 praat hij over de foto waarmee het hem naar eigen zeggen gelukt is om de sfeer van Sint-Petersburg vast te leggen. Tegen het einde van deel 2 en in deel 3 gaat het over het ambacht: hoe maakt hij zijn foto’s en wat gebeurt er allemaal nog mee in de – Titarenko werkt met film – donkere kamer.

De foto die volgens Titarenko de sfeer van Sint-Petersburg vangt

Titarenko woont tegenwoordig in New York. Meer over hem kunt u lezen op zijn site. 

Een loflied van Igor Rasterjajev op de Russische baanwerker

Hoe zou het zijn met Igor Rasterjajev, vroeg ik mij af, de acteur die een paar jaar terug plots bekend werd met een aanstekelijk lied over combinebestuurders. Hij kwam met nog een paar vrolijke nummers en trok al snel volle zalen.

Het bleek dat ik een paar nieuwe liedjes had gemist. Daarvan is het onderstaand het aardigste. Het haalt het niet bij wat ik eerder van Rasterjajev liet horen, maar vooruit, slecht is het niet. (Tekst en vertaling vindt u onderaan.)

Opnieuw zet Igor de gewone Rus op een voetstuk, de arbeider zonder poespas die zijn werk doet, die beschikt over een volkse wijsheid en die niks weet of wil weten van stadse moderniteiten. Zulke lui, wil Rasterjajev maar zeggen, vormen de plechtanker van Rusland. Dat zal allemaal best, maar dat moet je niet al te lang uitmelken.

Ik blijf Igor in de gaten houden en hoop op echt leuk nieuw materiaal. Via dit linkje komt u terecht bij eerdere liedjes.     

Скорый поезд прёт вперед, 
De sneltrein kachelt voort
Едет в поезде народ.
In de trein reist het volk
Всё гадая много лет, 
Dat steeds maar aan het raden is
А туда ли взят билет.
Of ze wel een kaartje de goede kant op hebben gekocht

Брезгливо глядя на обходчика, - оранжевый жилет,
Met een vies gezicht kijken ze naar de baanwerker – een oranje vest
А путевой обходчик мог бы очень ценный дать совет.
Maar de baanwerker zou hun zeer goede raad kunnen geven
Мудрей профессии обходчика по жизни не найти -
Een wijzer beroep dan baanwerker vind je van je leven niet
Куда б ни шел он, ему всюду постоянно по пути.
Waarheen hij ook gaat, hij is overal en altijd op de goede weg

В поезде огни зажгли,
In de trein zijn de lichten aangegaan
Люди в ресторан пошли.
De mensen zijn naar de restauratie
Будут до утра блажить
Om tot aan de ochtend dom te kletsen
Всё решая, как им жить. 
Steeds maar besluitend hoe ze moeten leven

И на диспетчера в окно глядеть, слегка задравши нос,
En door het raam een beetje minachtend naar de verkeersleider te staren, 
е зная, что он мог бы дать ответ на заданный вопрос.
Zonder te weten dat hij een antwoord zou kunnen geven op hun vraag.
Мудрее знания диспетчера в вопросе этом нет: 
Die vraag gaat de wijsheid van de verkeersleider niet te boven:
На белом свете только красный есть и есть зеленый свет!
Op de wijde wereld heb je alleen rood en groen licht!

Скорый поезд пролетит, 
De sneltrein vliegt voorbij
Души людям взбередит.
Stookt onrust in de harten van de mensen
Всех куда-то увезет, 
Hij voert ze allen ergens heen
Будто скорость их спасет.
Alsof snelheid redding brengt.

А у сторожки тихий вечер синевой на землю лег. 
Bij het wachtershuisje is het stille avondblauw neergedaald
А там обходчик и диспетчер попивают кофеек, 
En daar doen de baanwerker en verkeersleider een bakkie
Врубают красный, чтобы рельсам хоть немного отдохнуть, 
Ze hebben de boel op rood gezet, zodat de rails een beetje kunnen uitrusten
И до утра обходят взглядом самый главный, Млечный, путь. 
En tot aan de ochtend blikken ze naar de hoofdweg, de Melkweg

Nog even geduld ...

De regelmatige bezoeker van dit weblog zal het zijn opgevallen: het is de laatste tijd een beetje stil hier.

Nog even geduld. Een dag of tien, dan gaan wij verder waar we gebleven waren.

De hoofdredacteur.

En niemand die nog weet wat zelfgestookte wodka is … Hoe de Komsomolskaja Pravda in 1960 vooruitblikte naar 2010.

Het lijkt even ingewikkeld, maar dat valt reuze mee: ik ging dertig jaar terug in de tijd dankzij de Komsomolskaja Pravda, die op 1 januari 1960 vijftig jaar vooruitblikte.

Dertig jaar geleden spelde ik kranten uit de Sovjetunie, die opgetast lagen in zware folianten op de zolder van het Oost-Europa Instituut in hartje Amsterdam. Dat gebeurde veelal onder de spiedende blik van dr. Marius Broekmeyer – wee je gebeente als je een nog niet ingebonden krant leek te gaan terugleggen op de verkeerde stapel! Zag Broekmeyer (van wie ik vermoedde dat hij alle ooit in de Sovjetunie verschenen kranten uit zijn hoofd kende) dat je behoedzaam met al dat papier omging en het als serieus studiemateriaal behandelde, dan stimuleerde hij je als geen ander.  

Goed, de Komsomolskaja Pravda. Op 1 januari 1960 verscheen die krant met een nieuwsjaarsbijlage van vier pagina’s. De datum boven aan die pagina’s: 1 januari 2010. Door middel van gemoedelijke, a-politieke nieuwsberichtjes, reportages en ingezonden brieven werd met een knipoog de toekomst voorspeld.

In 2010, aldus de bijlage uit 1960, is het verschil tussen mijn en dijn verdwenen, is er overvloed aan alles, zijn auto’s er om te delen en gaan in Moskou de deuren niet meer op slot. Er wordt geen sterkedrank meer gedronken. De wetenschap heeft flinke stappen gemaakt (al is het nog niet gelukt om een mammoet tot leven te wekken) en de ruimte is allang veroverd. Op een maan van mars is in een bibliotheek een boek aangetroffen met de titel: “Is er leven op Aarde”?

In een internaat in Zagorsk is een reünie gehouden met oud-bewoners die inmiddels 100 jaar zijn. Ze winnen een potje basketbal van de jeugdige bewoners van dat moment en sluiten de vrolijke dag af met een liedje uit hun jeugd: ‘Hallo, lieve aardappels’. Hier hebt u het (voor de liefhebbers: de tekst staat onder aan dit stukje):

Ook aardig is een ingezonden brief over de explosie bij Toengoes in de Oeral. Dat mysterie (in 1908 deed zich daar een enorme inslag dan wel explosie voor) blijkt in 2010 nog steeds niet opgelost. Dit tot ergernis van de briefschrijvers, die de afgelopen jaren tientallen wetenschappelijke expedities hebben geteld (waaronder twee van de Schrijversbond), alle zonder enig resultaat. Hoog tijd dat het Meteoor Comité van de Academie van Wetenschappen nu eens met een afrondend onderzoek komt! De brief is ondertekend door V. Ivanov en Joe. Klimov en door “nog 198 arbeiders van de chemische fabriek Veertig Jaar Verovering van de Ruimte”.

“Bach leeft eeuwig”, concludeert de krant na een orgelconcert voor 42.000 enthousiaste Moskovieten in de Zonnezaal van het Muziekpaleis. Minder succesvol verliep het optreden van zanger Vasili Bolsjov in Kamnegorsk. Onder de kop Misdadiger gestraft bericht de Komsomolskaja Pravda dat Bolsjov het publiek anderhalf uur had verveeld met liedjes die twintig jaar geleden al niemand meer konden boeien. Nog een geluk voor de zanger dat de ijskastenproductie in de stad op niveau was, waardoor er geen rotte appelen en eieren voorhanden waren. De straf voor Bolsjov: vijf keer achter elkaar luisteren naar opnames van zijn eigen repertoire.    

Nog zo'n raadselachtig apparaat

Overmatig alcoholgebruik moet de overheid in 1960 zorgen hebben gebaard. Het is een thema dat in de voorspellende nieuwjaarsbijlage meerder keren voorbijkomt. Zo wordt in 2010 een apparaat opgedoken uit de Zee van Azov, waar niemand raad mee weet: een bak met een spiraalbuisje. Is het abstracte kunst (“die in het midden van de vorige eeuw in een aantal landen een zekere populariteit genoot”)? Iets voor een klysma bij paarden? Etnograaf Joeri Lichvatov komt met een wel heel eigenaardige uitleg: “Dit apparaat werd in de vorige eeuw gebruikt om met suiker, gist en water een bepaald soort drank te bereiden.” Wat dan het doel was van die drank weet Lichvatov ook niet. Een hond krijgt bij wijze van proef een kleine hoeveelheid toegediend van een brouwsel, bereid volgens het door de etnograaf beschreven procédé. Wanneer het beest acht minuten later met een slaperige uitdrukking omvalt, moet ook Lichvatov erkennen dat zijn verklaring onzin is.   

Waar worden de kranten van het Oost-Europa Instituut tegenwoordig bewaard? Ik weet het niet. Maar ik geef u op een briefje: de nieuwjaarsbijlage uit de Komsomolskaja Pravda van 1 januari 1960 zit in de betreffende foliant op zijn plek. Met dank aan Marius Broekmeyer.

(De vier pagina’s van de bijlage vindt u hier, aanklikbaar. Een treffend in memoriam van Michiel Krielaars gewijd aan Marius Broekmeyer vindt u hier.).   

En hier het aardappellied: 

Эх, споемте-ка ребята-(бята-бята-бята) 
Жили в лагере мы как-(как-как) , 
И на солнце, как котята-(тята-тята-тята) 
Грелись этак, грелись так-(так-так) . 

Наши бедные желудки 
Были вечно голодны, 
И считали мы минутки 
До обеденной поры. 

Дым костра, углей сиянье, 
Серый пепел и зола.. . 
дразнит наше обонянье 
Дух картошки у костра. 

Здравствуй, милая картошка, 
Бьем поклон тебе челом, - 
Даже дальняя дорожка 
Нам с тобою нипочём! 

Ах, картошка - объеденье, 
Пионеров идеал! 
Тот не знает наслажденья, 
Кто картошки не едал!