muziek

Pareltjes uit de jaren 70: James Last in de USSR (met een bijrol voor Mouth & MacNeal)

-----------------


Laat u niet afschrikken door de naam James Last – er zitten een paar pareltjes verborgen in onderstaand muzikaal verslag van zijn reis door de Sovjetunie in 1972.

Maar voor ik verderga, moet ik misschien eerst even uitleggen wie James Last was. Ik vlei mij namelijk met de gedachte dat ik dit blog niet alleen voor leeftijdgenoten schrijf, en de jongere lezers zullen geen idee hebben. James Last? Dat was een Duitse orkestleider die oneindig veel muziekstukken onderdompelde in een glad blazersarrangement en daarmee zelfs stevige rocksongs tandenloos wist te maken. Niet iedereen was daarvan gediend. Zo is er een sketch van Kees van Kooten en Wim de Bie, waarin laatstgenoemde zich ergert aan de achtergrondmuziek in het restaurant waar hij in alle rust wilde genieten van een glas melk en een vleeskroket. Wanneer de ober (Van Kooten) het vermoeden uit dat het muziek van James Last betreft, antwoordt De Bie getergd: “James Last? James Last? James Overlast zult u bedoelen!”
 

Afijn, James Last in de Sovjetunie. De eerste 25 minuten kunt u wel zo’n beetje overslaan – tenzij u graag wat oude straatbeelden van Kiev en Tbilisi ziet. Aardig is de Georgische bruiloft. Het bruidspaar krijgt van James zo maar even drie elpees cadeau! Met muziek van de maestro zelf, uiteraard (op 8.55). Vanaf 13.30 geven Last en zijn muzikanten in Kiev een paar straatconcerten. Aan de beelden is later studiomuziek toegevoegd en zo lijkt het alsof het daar ter plekke allemaal playback is. Last had wat dat betreft een bedenkelijke reputatie – maar op straat, daar in Kiev … ‘t zal toch niet?

Interessanter wordt het in Leningrad.

28.03 – James en het orkest gaan aan boord van het machtige zeilschip Sedov. De kapitein vertelt tussen neus en lippen door dat de Sedov van oorsprong een Duits schip is, gebouwd in Kiel en gedoopt als de Magdalene Vinnen. “Het voer aanvankelijk onder Duitse vlag, vanaf 1946 onder de Sovjetvlag”, zegt hij vriendelijk tegen zijn Duitse gast. Dat heb ik even opgezocht, en inderdaad: de Magdelene Vinnen belandde na de Tweede Wereldoorlog als herstelbetaling in Rusland en kreeg daar zijn huidige naam.  

Henri Cartier-Bresson - Leningrad, 1973

32.25 – En daar zijn we plots op een ander schip: de Avrora, waar James en zijn mannen getrakteerd worden op muziek van een marinierskapel. Echte blaasmuziek, ben ik geneigd te zeggen. Het is elk geval geen playback.

33.38 – Het is allemaal een opwarmertje voor wat er ’s avond gebeurt in concerthal Oktjabrski. Daar wordt het publiek platgespeeld met, jawel, How do you do van onze eigen Mouth & MacNeal.  

38.16 – Mooie festiviteiten op het Paleisplein ter ere van 1 mei of 9 mei. Die gigantische Lenin, die kende ik al van een zwart-witfoto van Henri Cartier-Bresson uit 1973. Hier zien we hem een jaar eerder, in kleur. Hij zal na de meidagen gedemonteerd zijn en bewaard in de opslag.

En dan gaan we naar Moskou, waar beelden van de metro begeleid worden door de klanken van – waarom ook niet – Kalinka, in de onmiskernbare Last-stijl (45.00). Vervolgens wordt ook concertzaal Rossija platgespeeld, waarna nog – ook weer prachtige beelden – een optreden volgt in het Leninstadion, voorafgaand aan de stadsderby Spartak – TsSKA (vanaf 51.10). Ik heb het even opgezocht; die wedstrijd eindigde in 1-0 voor Spartak. Aandoenlijk is de mededeling op het scorebord, waar de opstellingen worden getoond (52.12): цска – футболки красные (TsSKA in de rode shirts).   

Uit de schatkamer van Sovjetliedjes: een onweerstaanbare lofzang op Paramaribo

--------------------

Paramaribo Suriname Lyudmila Lyadova



Mijn vorige stukjes gingen over moordpartijen uitgevoerd door beulen van de NKVD tijdens de Stalinterreur in Siberië. Dit stukje gaat over Paramaribo. Waarbij ik u meteen even moet corrigeren. De klemtoon in Paramaribo ligt op de voorlaatste lettergreep: Paramaribo.

En ik stel u voor aan Ljoedmila Ljadova, een dame met een lange zangcarrière en een repertoire dat staat als een huis. Hier bezingt zij de hoofdstad van Suriname. Ze krijgt daarbij stevige ondersteuning van een geluidsband, die wel even te vroeg wordt gestart. Hulde voor de zeer geroutineerde wijze waarop Ljoedmila dat opvangt.


De tekst is een pareltje. Hoever hij teruggaat weet ik niet, maar – laat u niet misleiden door de moderne dreun die eraan is toegevoegd – het lied stamt uit de Sovjetunie. Misschien nog uit de tijd dat Suriname gebukt ging onder het imperialistisch-koloniale juk van Nederland. Ljoedmila heeft de tekst wel aangepast aan de moderne tijd en in de eerste regel ‘Sovjet’ vervangen door ‘Russisch’. In het geweldige laatste couplet is ‘Leningrad’ omwille van het rijm gelukkig blijven staan. De tekst is van Arkadi Ventsel, over wie ik niks heb kunnen vinden. Ljoedmila schreef de muziek.

 

ПАРАМАРИБО

Большой советский теплоход
Een grote Sovjetboot
У берегов Гвианы.
Voor de kust van Guiana [= Nederlands Guiana, met Suriname]
В Парамарибо он идет,
Naar Paramiroba gaat hij
Где пальмы и бананы.
Waar palmen en bananen zijn

И видят наши моряки
En onze zeelui zien
Оранжевые горы,
Oranje bergen [dit zal geen verwijzing naar Nederland zijn]
Вдали белеют маяки –
Wit lichten in de verte vuurtorens op
Парамарибо скоро.
Paramaribo is nog maar even

Парамарибо, Парамарибо,
Парамарибо – город утренней зари,
… stad van het vroege ochtendlicht
Парамарибо, Парамарибо –
Он о любви нам и о дружбе говорит.
… spreekt van liefde en vriendschap

В порту к советским морякам
Гвианка шла навстречу,
In de haven kwam de Sovjetzeelui
Een Guiaanse tegemoet
Но как, не зная языка,
Maar als je de taal niet kent
Сказать ей: "Добрый вечер"?
Hoe zeg je haar dan: goedenavond?
С глазами встретились глаза
Ogen begroetten elkaar
И вместо разговора
En in plaats van een gesprek
Матрос на берег показал,
Wees een matroos naar de oever
И все запели хором:
En allen zongen in koor:

Она на русском языке ответила: "Спасибо.
Ze antwoordde in het Russisch: bedankt
Вы передать должны Москве привет Парамарибо.
U moet Moskou de groeten doen van Paramaribo
Пускай далеко мы живем,
Al wonen we ver van elkaar
Но в дружбу верить надо…"
We moeten in vriendschap geloven.”
И пели моряки потом
Весь путь до Ленинграда:
En toen zongen de zeelui
De hele reis tot Leningrad:
 

Ljoedmila Ljadova (1925) trouwde vijf keer en schreef achthonderd liedjes. Graag wijs ik op enkele titels: Maarschalk Zjoekov, En ze noemen me KAMAZ, Vrouwen van agenten, en Ode aan Lev Jasjin. De kans dat ik over dit laatste lied binnenkort een stukje schrijf, is vrij groot.

---------------

Er is overigens nog een moderner Russisch liedje over de hoofdstad van Suriname, van de groep Kwartal. Dat bevat nogal wat onjuistheden. Zo krijgt Paramaribo een plekje aan de oceaan, met een gouden strand, een parelende branding en vuurrode koralen. (Ik weet niet in welke mate Suriname tegenwoordig nog aan bod komt in het onderwijs, daarom voor de zekerheid: Paramaribo ligt aan de rivier de Suriname.) Verder constateren we dat het refrein een regel bevat die letterlijk is overgenomen uit de tekst van Arkadi Ventsel en dat componist A. Piljavin goed geluisterd heeft naar het nummer Spring Fever van het IJslandse ensemble Mezzoforte. Wel ligt de klemtoon in Paramaribo ook hier weer op de juiste plek.

 

Het leven is simpel en vrolijk - luister naar de liedjes van Aleksej Paperny

---------------------

De groep heet Paperny TAM (Паперный ТАМ) en het zei me niks. Ik kwam hun muziek voor het eerst tegen op Facebook (bij Monique van Ravenstein), vond het zeer aanstekelijk en was benieuwd naar meer. Hier die eerste kennismaking, getiteld Скажи легко, wat ik zou vertalen als: Zeg: het is simpel. De tekst staat onder aan dit stukje. 


Ik volg de muzikale ontwikkelingen in Rusland niet op de voet, maar dat ik nog nooit van Paperny TAM gehoord had, deed me vrezen dat het met de loopbaan van het ensemble na bovenstaand filmpje niet echt de goede kant was opgegaan. Die vrees bleek ongegrond, in elk geval waar het voorman Aleksej Paperny betrof. Als ik het goed heb, dateert de opname hierboven van eind jaren negentig. Paperny kwam de jaren daarna ongeschonden door, al was dat vooral dankzij theaterwerk en enkele succesvolle, alternatieve clubs die hij in Moskou oprichtte. 

De letters TAM staan voor Collectief van Acteurs en Muzikanten (Товарищество Актёров и Музыкантов) en muziek werd door de jaren heen nooit de hoofdzaak. Dat is ook te zien aan de talrijke filmpjes van optredens. Het repertoire van Paperny TAM zou een groter publiek rechtvaardigen, maar de groep lijkt zich prima thuis te voelen op kleine podia. Ze doen het er een beetje bij, zo lijkt het. Dat blijkt ook uit twee recente interviews (hier en hier) met een inmiddels grijze Papernyi. Die gaan over van alles, maar nauwelijks over zijn liedjes.

Hier nog een nummer dat me aangenaam trof: Не ждали нас, а мы пришли (Ze verwachtten ons niet, maar we zijn gekomen). Paperny zong het tijdens de grote betoging eind december 2011 in Moskou. Al heeft de tekst geen politieke lading (hij schreef het ook niet speciaal voor die dag), het lied had met zo’n titel zo maar kunnen uitgroeien tot hét lied van het toenmalig protest. Dat is niet gebeurd. (Ook deze tekst staat onderaan.)


Het doet me allemaal denken aan een ander collectief, dat van Pjotr Nalitsj, van wie ik ook niet zo veel meer hoor. Zijn De zee en Uit het restaurant behoren tot mijn favoriete liedjes van de afgelopen jaren. Hier Uit het restaurant. (Voor De zee klikt u hier.) 

---------------------

Скажи легко

Скажи легко и жить легко
И видно небо далеко
Сидим себе на облаках
Как у кого-то на руках

То это дым
То это снег
С тобой навек
С тобой навек
То это дым
То это снег
С тобой навек
Навек

Под нами реки, города
Гуляют дамы, господа
Случайный дрозд, увидев нас
Перевернулся десять раз

Не ждали нас, а мы пришли.

Не ждали нас, а мы пришли. 
А мы пришли, и что нашли
Нашли не ждали нас, не ждали нас
Не ждали нас, а ми пришли
Нашли не ждали нас, не ждали нас
Не ждали нас, а мы пришли

В руках у Богдана огромный барабан
В руке у Логана невыпитый стакан
Глаза у Синтии, о, Синтия
Ой, Синтия, любовь моя

Не ждали нас, куда пришли
Зачем пришли, а ну пошли
Пришли не ждали нас, не ждали нас
Не ждали нас, а мы пришли

Луна горит, и так близка
Ее рука река, ее рука
Идем по полю мы, по морю мы 
                                                                                         Летим по небу мы, привет пока
                                                                                         Идем по полю мы, по морю мы
                                                                                         Летим по небу мы, привет пока

 

Dmitri Bykov en de trillende sleutel van Boelat Okoedzjava

----------------


Al eerder schreef ik over de rol die Boelat Okoedzjava in de tweede helft van de jaren zeventig speelde voor ons, ontluikende slavisten. Hij zong eenvoudige liedjes, die je verstond. En al begreep je misschien niet alles, en had je het vermoeden dat er meer achter zo’n liedje stak dan je kon vastpakken – hij gaf je zelfvertrouwen. Je kon een Russisch lied meezingen!

Gaandeweg, door de jaren heen, werd me duidelijk dat de statuur van Okoedzjava (1924-1997) veel groter was dan ik aanvankelijk, op grond van zijn wat ijle stem, beperkte gitaarspel en eenvoudige melodietjes, had vermoed. Ja, er stak inderdaad veel meer achter die liedjes van hem.

Dmitri Bykov

Ik kreeg dat nog eens bevestigd door een lezing over hem van schrijver/dichter Dmitri Bykov (hieronder te beluisteren.) Bykov kent de complete Russische literatuur van Poesjkin tot Pelevin uit zijn hoofd en is een groot liefhebber van het werk van Okoedzjava, over wie hij een boek schreef. In zijn lezing beperkt Bykov zich tot gedichten van Okoedzjava (die ook proza schreef). Want dat zijn het, die breekbare liedjes: gedichten.

Bykov noemt in zijn lezing twee procédés waarmee Okoedzjava’s zijn lezer/luisteraar bij de keel grijpt. Een voorbeeld van het eerste procédé vindt hij in Песенка о моей жизни:

А как первая любовь -- она сердце жжет.
А вторая любовь -- она к первой льнет.
А как третья любовь -- ключ дрожит в замке,
ключ дрожит в замке, чемодан в руке.

А как первая война -- да ничья вина.
А вторая война -- чья-нибудь вина.
А как третья война -- лишь моя вина,
а моя вина -- она всем видна.

А как первый обман -- да на заре туман.
А второй обман -- закачался пьян.
А как третий обман -- он ночи черней,
он ночи черней, он войны страшней.

 

Okoedzjava laat abstracte, algemene begrippen (in de eerste twee regels) volgen door bijna terloops genoemde, zeer concrete beelden: de sleutel die trilt, de koffer in de hand (regel drie en vier). Bykov: “Door dat spanningsveld ontstaat het wonder, dat de lezer plots dwingt om het op zijn eigen leven te betrekken.” De eerste liefde die zich in het hart brandt, dat is niet meer dan een algemene poëtische banaliteit, aldus Bykov, maar die trillende sleutel en die koffer in de hand maken dat iedereen kan zeggen: dit gaat over mij. Hetzelfde gebeurt in het tweede couplet, waar in de derde regel plots sprake is van “zelfveroordeling voortkomend uit onverwacht inzicht”.

Okoedzjava’s tweede procédé is het creëren van twee parallelle werelden. Bykov illustreert dit aan de hand van Голубой шарик (ik maak het nu ietsje makkelijker: een vertaling loopt mee in het filmpje).

Девочка плачет, шарик улетел,
Её утешают, а шарик летит.

Девушка плачет, жениха всё нет,
Её утешают, а шарик летит.

Женщина плачет, муж ушел к другой,
Её утешают, а шарик летит.

Плачет старуха, мало пожила,
А шарик вернулся, а он голубой.


Een meisje dat huilt omdat haar ballon is weggevlogen – veel eenduidiger en tastbaarder kan je het niet krijgen. Maar tegelijkertijd wordt een parallel beeld gecreëerd dat veel algemener is, waardoor elke lezer/luisteraar weer de ruimte krijgt om het gedicht op zichzelf te betrekken. Door de paar regels heen wordt de ballon het symbool van vervlogen dromen en van een onaangedane wereld die zich niets aantrekt van onze kleine drama’s en die er ook nog zal zijn wanneer wij allang zijn verdwenen.

Bykov vertelt nog veel meer, maar het bovenstaande was voor mij al ruim voldoende om even stil te staan bij de tijd die verstreek sinds ik Okoedzjava’s liedjes voor het eerst beluisterde – om even terug te denken aan de zinnen die zich samenvoegden uit zijn afzonderlijke Russische woordjes, aan de wereld die achter die woorden opdoemde, aan de ballonnen die wegvlogen. 

---------------------

Hier de lezing van Bykov over Okoedzjava (met dank aan jana Smirnova, die me op Bykovs lezing wees): 

Russische les met пиндосы en хохлы. Gennadi Smirnov bezingt het wereldbeeld van de Russische Henk en Ingrid.

--------------------

Gennadi Smirnov

Gennadi Smirnov

Cursisten! Het is weer tijd voor een lesje Russisch. En opnieuw krijgen wij daarbij hulp van Gennadi Smirnov, professioneel acteur en amateurzanger te Sint-Petersburg. U herinnert hem zich vast nog wel. Gennadi vindt het leuk om bekende Russische liederen te voorzien van een geheel nieuwe tekst, met – naast veel humor – voor u een hoop nieuwe, nuttige woorden.

Ik waarschuw meteen even: het aantal vieze woorden blijft dit keer beperkt tot één. Een groot verschil met onze vorige les.

De nadruk ligt deze keer meer op scheldwoorden. Het lied heet – in Gennadi’s versie - Lied over de vijanden. Die vijanden dat zijn, kort samengevat, alle landen die Rusland omringen, plus nog zo het een en ander. En voor een aantal van die vijanden hebben de Russen speciale woorden – en die gaat u leren! En passant biedt Gennadi u ook een blik op het wereldbeeld van de Russische Henk en Ingrid, dat gevoed wordt door velen uren staats-tv.

Gennadi Smirnov heeft dit keer het lied Drie maanden zomer onder handen genomen. Het origineel is van Valeri Obodzinski, van wie ik verder niks weet – behalve dat ik hem slecht verdraag. Dat laatste geldt vermoedelijk ook voor u, maar doet u even moeite, werkt u zich door onderstaand lied heen (en, eventueel, hou vol!, ook door mijn vertaling) – het geeft de versie van Gennadi extra cachet.

Graag uw aandacht voor Valeri Obodzinksi, met Drie maanden zomer!

Для тех, кто будит утро голосами,
Voor degenen die de ochtend wekt met stemmen
Кто видит мир влюбленными глазами,
Die de wereld bekijken met verliefde ogen

Для тех, кто обойти готов полсвета,
Voor degenen die de halve wereld rond willen gaan
Любимых повторяя имена,
Terwijl ze de namen van geliefden herhalen

Три месяца лето, три месяца осень,
Drie maanden zomer, drie maanden herfst
Три месяца зима и вечная весна.
Drie maanden winter en een eeuwig lente

Пускай идут дожди сплошным потоком,
Laat de regen neerkomen in aanhoudende stromen
Пускай в узорах белых стекла окон,
Laat de vensterglazen bedekt zijn met witte patronen
Пускай сбивают с ног порывы ветра,
Laat windvlagen je omver blazen
Но если сердцу молодость дана,
Maar als je jong van hart bent

Три месяца лето, три месяца осень,
Drie maanden …

-----------

En dan nu Gennadi Smirnov. De inhoud, tegen de achtergrond van het gedragen, mierzoete origineel, werkt zeer aanstekelijk. Let u vooral ook op de snik in Gennadi’s stem. De trotse vaderlandsliefde van de Russisch Henk en Ingrid raakt hem. De scheldwoorden staan cursief. Die heb ik in de vertaling vervangen door de gewone, bedoelde bevolkingsgroep. Want voor Finnen, bijvoorbeeld, zou ik zo gauw geen scheldwoord weten. (De uiteindelijk oogst – drie scheldwoorden – is mager. Maar zodra u die eenmaal kent, gaat u ze heel vaak tegenkomen. Let maar op!) 

С трудом глаза я утром открываю
Moeizaam doe ik ’s ochtends mijn ogen open
И сразу телевидение включаю
En meteen zet ik de televisie aan
Там всех врагов укажут поименно
Daar tonen ze met naam een toenaam al onze vijanden
Что нашему народу немилы
Die niet bemind zijn bij ons volk

Три месяца геи
Drie maanden homo’s
Три месяца турки
Drie maande Turken
Три месяца поляки
Drie maande Polen
И вечные хохлы
En de eeuwige Oekraïners

Три месяца НАТО
Drie maanden NAVO
Три месяца пиндосы
Drie maanden Amerikanen
Месяц баба с бородой
Een maand een tante met een baard
И вечные хохлы
En de eeuwige Oekraïners

Жена поставит сырники с вареньем
Mijn vrouw zet kwarkkoekjes met jam voor me neer
А сын и дочь посмотрят с восхищением
En mijn zoon en dochter kijken vol bewondering
Ведь знает в нашем доме даже котик
Want in ons huis weet zelfs de kleine poes:
Я – охуенен а кругом козлы
Ik ben een geweldige pik – met rondom idioten

Три месяца англы
Drie maanden Anglo’s
Три месяца саксы
Drie maanden Saxen
Три месяца грузины
Drie maanden Georgiërs
И вечные хохлы
En de eeuwige Oekraïners
Три месяца Псаки
Drie maanden [Jennifer] Psaki
Три месяца Меркель
Drie maanden Merkel
Три месяца Обама
Drie maanden Obama
И вечные хохлы
En de eeuwige Oekraïners
Три месяца эстонцы
Drie maanden Esten
Три месяца чухонцы
Drie maanden Finnen
Три месяца японцы
Drie maanden Japanners
И вечные хохлы
En de eeuwige Oekraïners

Het Cocaïnemeisje van zanger Aleksandr Vertinski

-----------------

Verinski cocaïne Moskou Rusland

Je bent een jonge vrouw, verslaafd aan cocaïne. Je zit op een bankje op een van de Moskouse boulevards, waar de sneeuw veranderd is in slijk. Misschien hoop je nog op een klant … En dan krijg je het advies om er, met het bontje om je nek, maar een einde aan te maken. “En wanneer u verstijft, omhult het doodskleed van de duisternis uw paarskleurige lijkje.”

Er zijn misschien liederen met hardvochtigere teksten, maar ik ken ze niet.

En ik bij de naam van de zanger van het origineel, Aleksandr Vertinski, altijd maar denken aan zwoele champagne en dromerige liefdes in verre havens. Ook daarover zong Vertinski (1889-1957), vaak zelfs, maar niet in het lied Кокаинетка/Kokainetka. Er zijn geen bewegende beelden van een zingende Vertinski (wel van hem als filmacteur, nadat hij in 1943 uit de emigratie naar de Sovjetunie was teruggekeerd.) Ik ben ook geen geluidsopname van Kokainetka in zijn uitvoering tegengekomen. Hier een van de vele wel beschikbare versies, van Tatjana Kabanova, met bijpassende, schurende pianoklanken. 

 

Кокаинетка / Cocaïnemeid.
Muziek en tekst: Vertinski (Als mogelijke tekstschrijver wordt ook Vladimir Agatov genoemd)

Что вы плачете здесь одинокая ,милая *) деточка
Wat zit je hier te huilen, eenzaam, lief kind
Кокаином распятая в мокрых бульварах Москвы
Door cocaïne gekruisigd op de natte boulevards van Moskou

Вашу детскую шейку едва прикрывает гаржеточка
Uw kinderhalsje wordt maar net bedekt door een bontje,
Обветшалая, мокрая вся и смешная как вы
Net zo versleten, helemaal doorweekt en net zo lachwekkend als u

Вас уже отравила Московская**) слякоть бульварная
U bent al vergiftigd door het Moskouse slijk van de boulevards
И я знаю, крикнув, вы можете спрыгнуть с ума
En ik weet, met een schreeuw springt u de waanzin zo tegemoet

А когда вы замрёте ***) на этой скамейке кошмарная
En wanneer u verstijft op dit ijselijke bankje
Ваш сиреневый трупик окутает саваном тьма
Omhult het doodskleed van de duisternis uw paarsen lijkje

Так неплачте, не стоит, моя одинокая деточка
Huil dus maar niet, het heeft geen zin, mijn eenzaam kind
Кокаином распятая в мокрых бульварах Москвы
Door cocaïne gekruisigd op de natte boulevards van Moskou

Лучше синюю шейку свою затяните потуже гаржеточкой
Je kan beter het bontje strakker om je blauwe halsje trekken
И ступайте туда, где никто вас не спросит кто вы
En u kunt gaan naar de plek waar niemand u vraagt wie u bent.

*)     variant: глупая (dom)
**)    variant: осенняя:  (herfst-)
***)  variant: умрёте (sterft)

----------

Dat ступайте .... Dat zeg een meerdere tegen een ondergeschikte: U kunt gaan. 

Over de vertaling van de titel heb ik zitten aarzelen. Het Russische kokainetka kleeft een zekere elegantie aan, het klinkt bijna vertederend. Dan kom je in het Nederlands misschien uit bij ‘cocaïnemeisje’. Maar dat doet te veel denken aan het wel erg onbedorven ‘bloemenmeisje’. Cocaïnehoertje? Dat klinkt weer te schel. Dan houd ik het toch maar op cocaïnemeid. (Maar ik aarzel nog steeds; vandaar dat ik in de titel van dit stukje cocaïnemeisje heb laten staan.)

Vertinski schreef het nummer in 1916. Cocaïne – populair onder de Russische bohème van die tijd - was hem niet vreemd, maar hij wist een verslaving te voorkomen. Dat gold niet voor zijn zus, die eraan overleed.

Aleksandr Vertinski

Aleksandr Vertinski


Hier nog de versie van zangeres Katja Lintsevitsj, zonder schrille piano. De grotere harmonie van de muziek vormt een wrang contrast met de ijskoude tekst.    

Hoe Black Sabbath in 1972 het Russische Journaal haalde. Of ...

---------


Een kort nieuwsberichtje uit 1972, toen de wereld nog heel overzichtelijk was. Het Russische Journaal meldt dat rockband Black Sabbath een Gouden Plaat heeft gekregen en voorziet die gebeurtenis van een heldere toelichting. De vertaling staat onder het filmpje.

Cultureel nieuws uit de Verenigde Staten van Amerika.

Op 6 november 1972 is een van de Amerikaanse zogenaamde rockgroepen, waarvan de naam in vertaling luidt: Zwarte Sabbath, onderscheiden met een gouden plaat. Het album dat deze hoge onderscheiding verdiende, heet: Deel 4, wat getuigt van de zeer hoge productiviteit van het ensemble.

Daarbij wordt de muziek van het Amerikaanse collectief gekarakteriseerd door een zogeheten zware klank. Het ensemble Zwarte Sabbath predikt geweld en religieus obscurantisme en zijn solist Ozzy Osborne is een klassiek voorbeeld van een verstoorde psychische gezondheid en de gespleten persoonlijkheid van iemand die zich geruime tijd heeft opgehouden in kringen van de Amerikaanse showbusiness.

Tot de meest opzienbarende capriolen van de zogenaamde zanger, behoren het opeten op het toneel van dode vleermuizen en ook uitspraken als: ik houd van drinken en ben graag permanent dronken, of: ik ben niet zo gek als iedereen denkt, ik ben veel gekker.

---------

Jeetje, dacht ik. De Sovjet-autoriteiten hadden de grootste moeite om de invloed van de Westerse pop- en rockcultuur binnen de perken te houden. Dan was dit toch wel opvallend veel reclame. De tekst van de presentator zou bij de gemiddelde puber het ene oor in en het andere uit zijn gegaan, maar die gitaarrifs aan het eind … Zelf nam ik op veertienjarige leeftijd definitief – dacht ik toen – afscheid van mijn ouders bij het aanhoren van de eerste klanken van de elpee Deep Purple In Rock. En zo zou menig Sovjet-puber na die paar akkoorden van Black Sabbath, getoond op het tv-journaal, voorgoed onbereikbaar zijn geworden voor welke van bovenaf opgelegde ideologie dan ook.

Ik grasduinde eens door de commentaren onder het filmpje en begreep al snel dat ik er volledig ingetuind was. Tussen boze opmerkingen van Black Sabbath-fans (“Amerikaanse band? Ze komen uit Engeland!”) las ik daar: “Koppen van vleermuizen afbijten deed Ozzy pas in 1982.” En even verder: “Mij maakt het niet uit, maar presentator Jevgeni Kotsjergin die hier te zien is, was in 1972 pas 27 jaar.”

De presentator is inderdaad de oude Jevgeni Kotsjergin en het filmpje, dat ik eergisteren op Facebook tegenkwam, werd een paar jaar geleden als een soort parodie gemaakt door de tv-zender Nostalgija.

Bij de naam Kotsjergin had bij mij trouwens een lampje moeten gaan branden, maar (ik schrijf het met lichte bezorgdheid …) dat deed het niet. Terwijl ik hem toch niet al te lang geleden genoemd heb, elders op dit blog. Zijn dochter stortte begin dit jaar haar dood tegemoet in een liftschacht. Daar schreef ik toen een stukje over.