(31-5-2012)
Februari is voorbij, maart is geweest. April hebben we uitgezeten en het is mei, de maand waarin wordt uitbetaald. In zonne-uren krijg je in Sint-Petersburg eindelijk al die dagen vergoed dat er geen einde aan de winter leek te komen.
Wat weten ze daar in Europa nou van de lente. Voor de echte lente moet je hier zijn, in Sint-Petersburg. In Europa gaat de zon in een half uurtje onder. Hier begint de zon om zeven uur te dalen, en verdwijnt vier uur later uit het zicht achter de roze universiteit, de groenblauwe Kunstkamera en de gouden Peter-en-Pauls vesting.
Dan moet de zomer nog beginnen.
Het weekeinde is voorbij, het is maandag, maar wat maakt ’t uit. We zingen, want het is lente. Pluk de zon, die je maanden heb gemist. Vergeet dat het morgen weer kan regenen. Toeristen staan zich even verderop te vergapen aan de Neva. Die waren hier niet, zes maanden geleden, toen je over het ijs naar de overkant kon lopen. Of twee maanden geleden, toen de moddersneeuw tien centimeter dik lag en de wind van de Finse Golf achter elke hoek op je lag te wachten.
Ze zijn welkom, hoor, die toeristen. Maar wat weten zij nou van de lente.
Beetje spelevaren op een ijsschots in de Neva... Daar zijn die dingen niet voor!
(Eerste publicatie: 24-4-2012)
We onderbreken de kleine serie over het Russische paviljoen op de EXPO 1958 even voor een klein berichtje uit Sint-Petersburg.
Hij was op die schots gestapt en dacht: ik maak even een rondje. Leuke vraag op 1.25: "Hulp nodig?!"
Dan denk je: hoe dom kan je zijn? Maar dat valt nog best mee, want hij had wel mooi z'n telefoon even aan iemand anders gegeven. Koud water? "Ik zwem wel vaker in koud water".
Ik sta op die kade aan de Neva trouwens zelf vaak genoeg te kijken, zo maar, naar de rivier. Prachtig uitzicht. Maar ja, dat is dan in de zomer, dan heb je zoiets niet.
Doet u mij maar een gasmaskertaart en een speldje van Berija
(Eerste publicatie: 10-4-2012)
Woont u in Moskou en bent u op zoek naar een taart? Kijkt u dan vooral eens bij internetwinkel Loebjanka. Het bedrijf is gespecialiseerd in cadeautjes voor ambtenaren, agenten, medewerkers van de geheime dienst, leden van de gerechtelijke macht, agenten, de brandweer, de douane, militairen en gevangenispersoneel, maar u bent vast ook van harte welkom.
Ze hebben van alles, maar die taarten!
Loebjanka is overigens een opvallende naam voor een cadeauwinkel, zo heet namelijk ook de bekendste en beruchtste gevangenis van Moskou. De naam is kennelijk niet beschermd. Of de echte Loebjanka moet achter de cadeau-Loebjanka zitten, maar dat geloof ik niet.
Die taarten!
Zelf doen ze er bij Loebjanka (de cadeauwinkel) niet bescheiden over. “De taarten vallen in het Premium en Super-premium segment”. Elke taart is uniek, lezen we verder, en de banketbakker heeft er enkele dagen werk aan. “Dan heb je niet gewoon een taart, maar een kunstwerk!”. Honderd procent handwerk en de decoratie is volledig eetbaar.
Maar misschien wilt u helemaal geen taart en geeft u liever een speldje van Berija cadeau. Kan hoor, hebben ze bij Loebjanka ook.
Of anders een leuk Afghaans kleedje?
Dan denk je dat je alles gezien hebt, komt je dit tegen:
Bij deze prachtige Poetin staat wel de raadselachtige mededeling dat je eerst even moet bellen. Bij alle cadeaus geldt trouwens: krijgt u ze liever niet thuisbezorgd, maar komt u ze afhalen - paspoort meenemen.
Dassen, serviezen, minibars in de vorm van een boot, een kleine safe binnen een dik boek (Das Kapital), een vlucht in een straaljager … alle cadeaus vindt u hier op een rijtje.
Maar wij laten ons verder niet verleiden, wij houden het op taart.
Russisch nieuwjaarsgeschenk: twaalf keer het einde van de wereld
(Eerste publicatie: 8-1-2012)
Het kan nog net: een nieuwjaarscadeautje geven aan vrienden en bekenden. En dit is misschien een aardige cadeautip: de kalender ПИЗДЕЦ (PIZDETS) van Art. Lebedev Studio.
Ik heb even zitten nadenken over de juiste vertaling van PIZDETS en kwam al snel op: NAAR DE KLOTEN. Art. Lebedev Studio legt uit: “Zoals bekend valt het einde van de wereld in 2012. Op de kalender Naar de kloten heeft elke maand een scenario voor het einde – voor ieder wat wils. Verschillende illustratoren hebben twaalf manieren bedacht waarop de mensheid kan worden vernietigd en ze hebben hun bedenksel in een eigen stijl verwezenlijkt.”
“De Kalender Naar de kloten is het beste nieuwjaarsgeschenk. Naar de kloten blijft elke dag van 2012 actueel, je gooit ‘m niet weg, hij behoudt altijd zijn waarde.”
“De kalender Naar de kloten is een sieraad voor elke muur, op kantoor en thuis – ijzingwekkende beelden van de Apocalyps uitgevoerd op A2-formaat op uitstekend glanspapier.”
U kunt Naar de kloten hier bestellen. Men verwacht er kennelijk nogal wat van, hier ziet u de drukkerij:
En hier kunt u wat meer zien van het ontwerp- en tekenproces. Sommige locaties bestaan in het echt ook.
Er is ook nog een aardige screensaver.
Voor Poetin - Met me vlaggetje, me hoedje en me toeter.
(Eerste publicatie: 19-12-2011)
Da's nog hard werken, als je supporter bent van Poetin.
Arme jongens. En ik moest meteen denken aan het charmante lied Met me vlaggetje, me hoedje en me toeter, van Corry Vonk.
En wat u nu moet doen: open beide filmpjes, zet het geluid van Corry Vonk aan, dat van Poetin af en kijk dan naar het filmpje met die twee knullen.
Ik denk: daar komt u de feestdagen wel mee door.
De straatnaambordjes aan de Tsjechovstraat in Jaroslavl - Rusland is leuker dan Nederland.
(Eerste publicatie: 21-9-2011)
Ik ben door de Tsjechovstraat in Jaroslavl gelopen en heb er alle straatnaambordjes met huisnummer gefotografeerd.
Begonnen ben ik aan de even zijde, bij de laagste nummers. Aan het einde van de straat ben ik overgestoken en vervolgens ben ik teruggelopen aan de oneven zijde. Sommige nummers heb ik niet gevonden. Of de straatnaam ontbrak. Beide kwam ook voor:
De belangrijkste conclusie na deze fotowandeltocht: Rusland is leuker dan Nederland. (Probeer zo’n reeks in Nederland te fotograferen – gaat niet lukken.)
Ik vermeld nog dat ik me aan beide zijden beperkt heb tot de straatkant. Russische adressen gaan vaak nog een stukje de ‘diepte’ in. Er staan dan nog flatgebouwen verder van de straat af, achter de voorste rij huizen, die dan ook nog aan de (in dit geval) Tsjechovstraat liggen. Ongetwijfeld had ik daar nog veel meer bordjes kunnen fotograferen (Ul.Tsjechova 29A/Korpoes B, enzovoort), maar je moet een keer van ophouden weten.
In alle bescheidenheid vind ik verder dat we hier te maken hebben met een kunstobject. Verheffend, ontregelend en – over het ontbreken van enkele nummers – less is more, het zijn slechts enkele termen die komen bovendrijven bij het bekijken van de straatnaambordjes aan de Tsjechovstraat in Jaroslavl.
Volgend jaar ga ik naar Kazan.
Witte bruiden. Hoe ik in Jaroslavl op weg ging naar het Museum voor Beeldende Kunst en daar nooit ben aangekomen. Deel 4.
(Eerste publicatie: 14-11-2011)
De vrouw droeg het konijn in een mandje met een roze strik. Het was mooi zwart-wit gevlekt en – naar konijnenmaatstaven – een flink beest, kortom: een prachtexemplaar. Bent u uw konijn aan het uitlaten?, vroeg ik (de drank had mijn gevoel voor humor geen kwaad gedaan).
Nee, antwoordde ze, ik word met mijn konijn besteld voor bruiloften.
Het bleek – je leert elke dag wat bij – dat een konijn op een bruiloft geluk brengt. Kent u Lange Pier nog, uit de serie Floris? Die had een konijnepootje om z’n nek hangen. Dat is uit hetzelfde genre.
Ik liep maar weer eens verder, langs de regenachtige Wolga (prachtige luchten!), en ik kwam bij de Kathedraal van de Maria-Tenhemelopneming. Was het bij het Museum van Muziek en Tijd al druk met bruidsparen, hier waren we in het epicentrum van trouwend Jaroslavl beland. Een tsunami van wit-golvende bruidsjurken! Mocht u vrijgezel zijn en daar genoeg van hebben, kom toch vooral naar Jaroslavl. Ga ergens op een plein staan en het kan niet anders: binnen een kwartier bent ook u uit de vijver gevist.
Ik zag een bruidspaar dat twee witte duiven losliet. Toen kwamen er nog vier witte duiven uit een doos, maar die bleven gewoon in het gras zitten. Dat was voor een mooie foto, en nadat de fotograaf zijn werk had gedaan, en de duiven ook, werden de beestjes weer in de doos gestopt. Ik liep op de man van de duiven af en wilde vragen: zijn ze gekortwiekt? Maar ik wist zo gauw niet wat kortwieken was in het Russisch. Toen vroeg ik maar gewoon waarom ze niet wegvlogen. Het zijn pauwen, was het antwoord. Volgens mij klopte dat niet, maar ik liet het maar zo. (Ik heb het thuis opgezocht, we hebben hier te maken met de pauwstaartduif. Of die van nature niet vliegen of dat die vier inderdaad gekortwiekt moeten zijn geweest, daar heb ik verder niet naar gekeken. Ik schrijf over Rusland, niet over duiven.)
Afijn, ik heb daar nog een uurtje staan fotograferen en toen hield ik het maar voor gezien die dag. Het Museum voor Beeldende Kunst heb ik gelaten voor wat het was en ook de volgende dag kwam dat er niet meer van. Ik moest alle straatnaambordjes in de Tsjechovstraat nog fotograferen en wilde ook nog naar een voetbalwedstrijd. Over die beide zaken later meer.
Witte bruiden. Hoe ik in Jaroslavl op weg ging naar het Museum voor Beeldende Kunst en daar nooit ben aangekomen. Deel 3.
(Eerste publicatie: 13-9-2011)
Achter me in het piepkleine paviljoentje met uitzicht op de Wolga, stonden twee dames. Ze hadden een fles in de hand en waren, dat zag je meteen, in een heel goed humeur.
In contacten met vrouwen zijn openingszinnen niet mijn sterkste punt, maar nu had ik meteen een beste te pakken. Of er soms champagne in die fles zat, vroeg ik. Twee tellen later had ik een glaasje in m’n hand. Met een damesschaartje werd in één vloeiende beweging de dop van de fles verwijderd. Er kwamen smeerkaasjes en snoepjes tevoorschijn. Mijn bijdrage aan het onverwachte samenzijn was een ‘extra zacht zakdoekje’ van de Etos waarmee we de glazen schoonmaakten.
Na het eerste glaasje – ik weet niet meer waarop we gedronken hebben – moesten we plaats maken voor een bruidspaar dat in het paviljoentje foto’s wilde maken. Het tweede glaasje dronken we bij een bankje, even verderop. Een echt gesprek kwam er niet van, want bij het minste geringste barstten de dames uit in gierend gelach. Ik vroeg me af wat ze eerder al hadden genuttigd, want zo sterk was de drank – iets tussen wijn en vruchtenlikeur in – nou ook weer niet.
Na mijn tweede glaasje nam ik afscheid, wat ook weer aanleiding was voor veel vrolijkheid.
Toen kwam er een mevrouw met een konijn langs.
Witte bruiden. Hoe ik in Jaroslavl op weg ging naar het Museum voor Beeldende Kunst en daar nooit ben aangekomen. Deel 2.
(Eerste publicatie: 12-9-2011)
De folder van het Museum van Muziek en Tijd vermeldt dat de bruidsparen van Jaroslavl er graag op bezoek komen. Dat klopt, het was er deze zaterdag zelfs een komen en gaan. In het tweede gebouwtje (klokken-om-te-luiden, samovars, gietijzeren beeldjes) moest ik me bijna tussen de bruiloftsgasten door wringen om twee voetballertjes te kunnen fotograferen. In het souvenirwinkeltje kwam ik onverwacht een paar bekenden tegen: mijn soldaatjes! Daarover ga ik nu niet uitweiden, dat deed ik eerder hier.
En buiten hingen een heleboel sloten aan het hek:
Dat is een rage geworden in Rusland. Op je trouwdag hang je een slot aan een hek en het sleuteltje gooi je weg. Dit als symbool van – ik formuleer het maar positief – verbondenheid. Het hek zag er netjes en goed georganiseerd uit. Ik vermoed dat de bruidsparen die het museum bezoeken, als onderdeel van hun arrangement zo’n rood slot krijgen aangeboden.
Toen ik thuis de foto’s nog eens bekeek, viel me wel iets heel raars op. Ik bezocht het museum op 10 september 2011. Kijkt u nu even naar de datum op dit rode slot (de г na 2011 is de Russische afkorting voor jaar):
Als u in de buurt bent van het museum, informeert u eens, ik zou er graag het fijne van weten. Steekt u dan vooral ook even de straat over, naar het dichtstbijzijnde paviljoentje met uitzicht over de Wolga. Wat daar niet aan het hek zit!
Deze, van Jelenka en Serjozjka, vond ik leuk:
En bij deze moeten ze gedacht hebben: die zit!:
Deze zie ik ook zo gauw niet meer los komen:
Deze lijkt me gewoon van de Gamma:
Dan vind ik deze wel weer aardig:
