architectuur

De ‘putbinnenplaatsen’ van Sint-Petersburg – een fotografisch wandelingetje

De binnenplaatsen van Sint-Petersburg zijn een verhaal apart – dat u van mij niet gaat horen.

Ze vormen één van de charmes van de stad. Vaak liggen ze in elkaars verlengde. Dan loop je over twee, soms wel drie binnenplaatsen van de ene naar de andere straat. Of je verlaat zo'n dvor door een onverwachte poort naar links of rechts, om te belanden in weer een andere dvor, die twee poorten heeft die uitkomen op nog een andere straat. Zo loop je dan naar de metro, bijna zonder een gewoon trottoir te zien.

Een adres vinden, de juiste binnenplaats met het gewenste trappenhuis, is nogal eens uitdaging. Want behoort deze dvor, en dus ook de trappenhuizen die erop uitkomen, nu bij de straat die je net achter je liet of al bij de straat waar de volgende dvor op uitkomt?

Tegenwoordig bel je met je mobieltje even naar de bewoners van het gezochte adres. Die dirigeren je naar de juiste plek of komen even naar beneden. Daarmee is de romantiek van zo’n zoektocht wel grotendeels verdwenen. Want vroeger, kinderen, vroeger … Dan stond je daar, te midden van enorme sneeuwhopen of diepe, diepe smeltplassen, in het donker – want natuurlijk was de lamp boven de deur van vier van de vijf trappenhuizen kapot. En had je geen mobieltje om jezelf nog een beetje bij te lichten.     

Zit ik toch het verhaal van die binnenplaatsen te vertellen. Maar ik heb me beperkt tot de dagelijkse ‘wandelpraktijk’. Over de achtergronden weet ik niks. Waarom zijn er juist in Sint-Petersburg zo veel? Zijn ze spontaan ontstaan, vanzelf zo gegroeid, of is er een diepere, architectonische verklaring? Ik weet het niet.

Een speciaal type binnenplaats is de dvor-kolodets. Wat dvor betekent, moet u nu wel weten, een kolodets is een put. Het betreft dan – moet ik dat uitleggen? – binnenplaatsen die zo klein en nauw zijn dat ze doen denken aan een put.

Hieronder vind u een aantal mooie voorbeelden van deze putbinnenplaatsen. Door de wijze van fotograferen lijkt het allemaal kleiner en benauwder dan het in werkelijkheid is, al kan je weidse vergezichten hier vergeten. Ik trof de foto’s aan op de site van Filipp Tsjistjakov, gewijd aan dit soort binnenplaatsen, met de duidelijke naam dvorkolodets

Eén minpuntje bij Filipp: hij is wat slordig met de precieze adressen van de binnenplaatsen. Soms noemt hij alleen een straat, of zelfs dat niet.  

Boekenplanken, wastobbes, trots sanitair, een stevige kus en Mireille Matthieu - interieurs in de Russische schilderkunst, 1948-1988.

En daar stuitte ik weer op een van mijn favoriete Sovjet-schilderijen uit de jaren vijftig: Anatoli Nikitsj-Krilitsjevski - Studie met de medailles van M. Isakova (1951). We zien het interieur van de flat van drievoudig wereldkampioene schaatsen Marija Isakova. Over dit schilderij schreef ik al eens eerder, toen in een stukje over sport in de Sovjetkunst. (Dat stukje is nog niet opgenomen in de selectie uit mijn oude weblog, zodra dat is gebeurd, volgt hier natuurlijk een linkje.)

Dit keer kwam ik het schilderij tegen in een overzichtje van interieurs op schilderijen uit de jaren 1930-1990. Een kleine twintig daarvan staan hier op een rijtje:

 

Een paar van deze schilderen verdienen nog wat extra aandacht. 

A. Laktionov - Verhuizing naar een nieuwe woning (1952)

Dit gezin van een modelarbeidster (dat neem ik tenminste aan, gezien haar onderscheiding), betrekt een nieuwe woning – en niet zo maar eentje. Waarschijnlijk betreft dit nieuwbouw (zie het verse parket), in een tijd dat er nog niet veel huizen werden gebouwd. Dat gebeurde pas onder partijleider Nikita Chroesjtsjov. ‘Zijn’ simpele (maar zeer welkome) flatjes legden het duidelijk af tegen de veel solidere woningen van rond 1950. Over die stevigere woningen wil je nog weleens horen: “Ja, onder Stalin, toen werd er tenminste nog goed gebouwd.”

De poster die op de stoel ligt, is deze:    

                                       Eer aan ons geliefde moederland

Op de site waar ik de verzameling geschilderde interieurs vond, stond bij onderstaand werk als jaartal 1957. Dat vond ik vreemd. Die kleding, het lichamelijke (het is die avond niet bij die kus gebleven), ik schatte het tien jaar later in. Ik had het bijna goed, overal elders staat bij dit schilderij 1965.

Joe. Pimenov - Lyrische verhuizing (1965)

Er is tussen de twee schilderijen hierboven een aardige overeenkomst, die u vast was ontgaan. Beide bieden een doorkijkje naar de douche/badkamer/wc. Op het doek met de Stalinflat zien we niet meer dan het puntje van de geiser, maar toch. De boodschap is duidelijk: eindelijk eigen sanitair (indien de nieuwe bewoners uit een kommoenalka of studentenflat kwamen), of: eindelijk sanitair waar je niet voor naar buiten hoeft (indien de vorige woning in een dorp stond). In beide gevallen: vooruitgang die getoond moest worden. 

Voor de boekenliefhebbers nog even de schrijvers van de boeken op onderstaand schilderij. Op de bovenste plank Jules Verne (links) en Mark Twain, op de onderste rij Maksim Gorki. Zo te zien is van de delen 19 en 20 de gele omslag verdwenen. Stukgelezen, misschien. Dat deel 29 dwars op de rest ligt, klopt meetkundig gezien. Achter het blauwe boek rechtsonder – meet u maar na - is maar plaats voor zes delen. Op dat blauwe boek staat trouwens Tentoonstelling van moderne Sovjet-schilderkunst. De Aziatisch ogende letters kan ik niet thuisbrengen. Op het grijze boek staat ook: Tentoonstelling van moderne Sovjet-schilderkunst.

A. Vjatkin - Stilleven met boekenplanken (1982)

En zo zagen de dames er uit toen ik mijn eerste bezoek aan de Sovjetunie bracht. M’n kop eraf als dat niet Mireille Matthieu is, op die platenhoes helemaal rechts. Die mocht zich in die jaren in de USSR verheugen in een voor mij - ik parafraseer Hans Boland - onbegrijpelijke populariteit:   

A.Nevzgodin - Vriendinnen (1977)

Het weblog waar ik de schilderijen vandaan haalde, vindt u hier. Daar treft u nog veel meer interieurs aan.

Een symfonie van leegstaande gebouwen in Sint-Petersburg

 

Een paar jaar geleden, toen ik in Sint-Petersburg nog met enige regelmaat op het Vasili Eiland rondzwierf, kwam ik op de Kozjevennaja Linija (niet de mooiste straat van de stad) langs een stoffig, maar intrigerend pand. Er stond een deur open … Ik liep een marmeren trap op, maar veel verder kwam ik niet. Er waren filmopnames gaande. Dat was deze trap:

Ik kwam de trap tegen op de site van Jevgeni Mironenko, waar regelmatig prachtige fotoseries staan van leegstaande gebouwen, vooral in Sint-Petersburg, in meer of mindere staat van verval. Zo kwam ik erachter waar die trap zoal naartoe leidde. Het huis behoorde ooit toe aan de gebroeders Broesnitsyn. Het pand wordt voor het eerst genoemd in 1844, het werd in 1884 verbouwd door architect A. Kovsjar – voor die Broesnitsyns.

 

Ook mooi: het gebouw van de Eerste Russische Verzekeringsmaatschappij, aan de Bolsja Morskaja Ulitsa 40 (architecten: Joeli en Leonti Benois). Hier ben ik nooit binnen geweest, zelfs niet even de trap op, maar dankzij de site van Jevgeni, kunnen we er een kijkje nemen. Vanaf 1924 was er een HBO-instelling voor de bouw in gevestigd, sinds 2009 staat het leeg. 

 

We blijven op de Bolsjaja Morskaja, waar op nummer 32 het verlaten gebouw staat van de Russische Bank (architect: Viktor Sjreter). Met dezelfde, later opgehangen klok (zie de voorlaatste foto in de serie hieronder) als in het gebouw van de Eerste Russische Verzekeringsmaatschappij.

Hier nog even apart die prachtige koepel aan de buitenkant:

 

Ik krijg er geen genoeg van. Jevgeni Mironenko gaat ook gebouwen in die van recentere datum zijn. Wat te denken van hotel Severnaja Korona aan de Karpovka. Met de bouw werd begonnen in 1988, gasten zijn er nooit geweest:

De verlaten gebouwen heeft Jevgeni hier op zijn site op een rijtje gezet.

De tien lelijkste nieuwe gebouwen van Sint-Petersburg - volgens lokale architecten

Ren.Pravda.png

Voor de tweede keer heeft de krant Delovoj Peterburg een enquête gehouden onder architecten. De enige vraag was: noem de lelijkste gebouwen die de afgelopen twee jaar in Sint-Petersburg zijn verschenen. De bouwwerken hoefden nog niet voltooid te zijn.

Vijftien architecten kwamen met een antwoord (lang niet iedereen wilde meedoen), de vermelde oordelen zijn anoniem. “Broddelwerk”, “fascisme”, “buitenlandse bandieten”, zo noteerde de krant onder meer. De laatste reactie slaat op enkele buitenlandse architecten, zoals de Canadees Jack Diamond, verantwoordelijk voor het Mariinka-2, het tweede gebouw van het Mariinski Theater. Dat bouwwerk kwam met ruime voorsprong op nummer 1 terecht.

Over smaak valt niet te twisten, een aantal van de ‘uitverkoren’ gebouwen lijken mij zeker niet lelijk of mislukt. Bij de ondervraagde architecten is het vooral de locatie die boosheid wekt, het gebrek aan respect voor de directe en ook verre omgeving. Zo heeft het Mariinka-2, neergezet in een zeer kwetsbare omgeving, de harmonie ter plekke grondig verstoord. Hoogbouw buiten het historisch centrum heeft de voor Sint-Petersburg typerende vergezichten op meerdere plaatsen flink aangetast. (Nummer 2 van de slodeshow- ik krijg het bijschrift niet geplaatst - is woningcomplex Electric city, Prospekt Medikov 10.)

 (Nummer 2 van de slideshow hierboven - ik krijg het onderschrift er niet bij geplaatst - is woningcomplex Electric City, Prospekt Medikov 10.)

Het artikel in Delovoj Peterburg bevat ook enige weerwoorden (“nieuwbouw wordt de eerste twintig jaar nooit gewaardeerd”, “de lokatie, daar ga ik als architect niet over”). Verder een kleine troost: er is vooruitgang, de tien gebouwen uit de eerste enquête van Delovoj Peterburg, uit 2010, zijn een stuk erger: 

In het lijstje van 2010 is nummer 2 een duidelijk voorbeeld van het gebrek aan harmonie met de omgeving. Het wooncomplex is al niet moeders mooiste, maar het staat, met die enge spiegelende ramen, ook nog eens recht tegenover de Vladimir kathedraal. En nummer 5 (wooncomplex Serebrjannaja Zerkala) is op zich misschien wel geslaagd (ik heb het nog niet van dichtbij gezien), maar kijk eens wat het doet met een van de klassieke vergezichten van Sint-Petersburg. De foto is genomen met een krachtige telelens, maar toch.

zilverenspiegel2.jpg

De Olympische Spelen van 1980: een spiegel van Sotsji? Hoe het grootste sportevenement ter wereld de stad Moskou onherstelbare schade toebracht.

1_выползов_.jpg

De Olympische Winterspelen in Sotsji zijn een paar dagen bezig, de controverse over de keuze van juist dit vakantieoord aan de Zwarte Zee als locatie is naar de achtergrond verdwenen, maar komt na afloop ongetwijfeld weer opduiken. Hoeveel schade ondervindt de regio van het festijn? Blijft de lokale bevolking achter met een kater? Of blijken de investeringen uiteindelijk een zegen?

34 jaar geleden vormde Moskou het decor voor de Zomerspelen. Wat is daar de conclusie? Veel van de faciliteiten die toen werden gebouwd, zijn nog steeds in gebruik. Daar staat tegenover dat de stad onherstelbare en deels zinloze schade is toegebracht. De site Progulki po Moskve (Wandelingen door Moskou) zette de winst en het verlies naast elkaar.

map_1.jpg

Verreweg de grootste schade werd veroorzaakt door de bouw van het Olympisch sportcomplex (спортивный комплекс Олимпийский). Complete straten, deels met houten huizen, werden met de grond gelijkgemaakt. Links een plattegrond uit 1952 (de houten huizen zijn oranje). De twee lichte, ronde gebouwen vormen het sportcomplex. Een voorbeeld van een verdwenen straat is de Vypolzov Pereoelok, te zien op de foto boven aan dit stukje. Hieronder dezelfde locatie met rechts het sportcomplex:

1_1.jpg

En de Oellitsa Sjtsjepkina (voorheen de 3-aja Mesjtsjanskaja), voor en na:

6_щепкина2.jpg
6_1.jpg

De Seredinski Pereoelok. Het is een klein wonder dat die kerk het sloopgeweld heeft overleefd. De lege ruimtes die door de sloop van huizen ontstonden, werden lang niet alle opgevuld. Links tussen de bomen door is het stadion te zien:

9_серединка.jpg
9_1.jpg

In de zomer van 1978 was ik een paar dagen in Moskou. Zouden die houten gebouwen er toen nog hebben gestaan? Of waren ze al afgebroken voor de Spelen van 1980? Ik kan me ze niet herinneren, maar dat zegt niet zo veel. Hieronder, rechts op de foto, een houten huis aan de Trojtskaja Oelitsa dat bewaard is gebleven:

16_троицкие3.jpg
16_1.jpg

Het is goed mogelijk dat bovenstaande straten er ook zonder de Spelen van 1980 een keertje aan hadden moeten geloven. Stadsvernieuwing kan zinnig zijn, blijven hangen in nostalgie is ook niet goed. Dat men subtieler te werk had kunnen gaan, lijdt echter geen twijfel. Dat geldt al helemaal wanneer het gaat over de vele houten huizen en datsja's die in het park Sokolniki en het dorp Kolomonskoje met de grond gelijk werden gemaakt. Er kwam niks voor in de plaats, nog steeds zijn daar lege plekken. De enige reden voor de sloop: zulke ouderwetse huizen zouden een slechte indruk maken op de Westerse bezoekers, die tijdens de Spelen in groten getale naar Moskou zouden komen.  Je moet maar niet te lang denken aan wat daar allemaal ooit heeft gestaan. 

Sokolniki voor een na de Olympische Spelen van 1980

Sokolniki voor een na de Olympische Spelen van 1980

Afgebroken en voorgoed verdwenen (Sokolniki):

27_тимир.jpg
31_сок_5.jpg

De site Progoelki po Moskve laat in een apart artikel ook de positieve kanten zien van de Spelen van 1980. Er werden tal van nieuwe sportcomplexen neergezet, die nog steeds in gebruik zijn, maar waarvan ik me afvraag hoe groot de historische waarde daarvan ooit zal worden. Ook vliegveld Sjeremetjevo-2 en hotel Kosmos worden als pluspunten genoemd. Nu heb ik door de jaren heen zo'n enorme aversie tegen juist die twee plekken ontwikkeld, dat ik die eerlijkheidshalve maar beter buiten de vergelijking kan houden. Maar ook zonder Sjeremetjevo-2 en Kosmos lijkt het me dat de Spelen van 1980 een excuus zijn geweest voor een stap naar de moderne tijd, die uiteindelijk te groot is gebleken.