(Eerste publicatie: 19-2-2011)

Eindelijk heb ik dan toch gezelschap gevonden voor mijn porseleinen soldaatjes! Al jaren stonden ze wat verweesd in mijn oude Engelse boekenkast, achter glas, dicht bij Barbara Tuchman, Michael Palin en Nikolay Tolstoy. Af en toe schoof ik het glas open en liet ik een mooie Sovjetmars door de kamer klinken. Dan leken ze net iets meer te glimmen, hun stap was net wat kwieker. Maar dan ging het glas weer dicht en stonden ze daar maar …

Ik wist al dat er van dit kleine Sovjet-orkestje niet méér muzikantjes bestonden. (Over mijn vergeefse zoektochten naar kameraadjes schreef ik hier.) Moesten zij dan tot in eeuwigheid, zo koud met z’n viertjes, achter dat glas blijven staan, met uitzicht op Tuchman, Palin en Tolstoj?

Neen! Want kijk, mooi gezelschap is gekomen.

Tijdens mijn recente verblijf in Sint-Petersburg bracht ik een bezoek aan de Feodorovski kerk in Tsarskoje Selo. Buiten was een winkeltje met religieuze snuisterijen. Ik zag vier hemelse muzikantjes en wist meteen: die gaan naar mijn soldaatjes.

En kijk nou eens! Ik zette de engeltjes en soldaten ter kennismaking bij elkaar. Het tafeltje trilde, mijn hart juichte en de buren belden aan om te vragen wat er nu weer allemaal aan de hand was. De muzikanten straalden, de engeltjes hadden – zie die gezichtjes! – hun bestemming gevonden.

Ze staan weer bij Tuchman, Palin en Tolstoy, met z’n achten nu. Muziek hoef ik niet meer op te zetten, ze spelen allemaal helemaal uit zichzelf. Ik tik alleen af en toe tegen het glas en vraag of het wat zachter mag.