sint-petersburg

De ‘putbinnenplaatsen’ van Sint-Petersburg – een fotografisch wandelingetje

De binnenplaatsen van Sint-Petersburg zijn een verhaal apart – dat u van mij niet gaat horen.

Ze vormen één van de charmes van de stad. Vaak liggen ze in elkaars verlengde. Dan loop je over twee, soms wel drie binnenplaatsen van de ene naar de andere straat. Of je verlaat zo'n dvor door een onverwachte poort naar links of rechts, om te belanden in weer een andere dvor, die twee poorten heeft die uitkomen op nog een andere straat. Zo loop je dan naar de metro, bijna zonder een gewoon trottoir te zien.

Een adres vinden, de juiste binnenplaats met het gewenste trappenhuis, is nogal eens uitdaging. Want behoort deze dvor, en dus ook de trappenhuizen die erop uitkomen, nu bij de straat die je net achter je liet of al bij de straat waar de volgende dvor op uitkomt?

Tegenwoordig bel je met je mobieltje even naar de bewoners van het gezochte adres. Die dirigeren je naar de juiste plek of komen even naar beneden. Daarmee is de romantiek van zo’n zoektocht wel grotendeels verdwenen. Want vroeger, kinderen, vroeger … Dan stond je daar, te midden van enorme sneeuwhopen of diepe, diepe smeltplassen, in het donker – want natuurlijk was de lamp boven de deur van vier van de vijf trappenhuizen kapot. En had je geen mobieltje om jezelf nog een beetje bij te lichten.     

Zit ik toch het verhaal van die binnenplaatsen te vertellen. Maar ik heb me beperkt tot de dagelijkse ‘wandelpraktijk’. Over de achtergronden weet ik niks. Waarom zijn er juist in Sint-Petersburg zo veel? Zijn ze spontaan ontstaan, vanzelf zo gegroeid, of is er een diepere, architectonische verklaring? Ik weet het niet.

Een speciaal type binnenplaats is de dvor-kolodets. Wat dvor betekent, moet u nu wel weten, een kolodets is een put. Het betreft dan – moet ik dat uitleggen? – binnenplaatsen die zo klein en nauw zijn dat ze doen denken aan een put.

Hieronder vind u een aantal mooie voorbeelden van deze putbinnenplaatsen. Door de wijze van fotograferen lijkt het allemaal kleiner en benauwder dan het in werkelijkheid is, al kan je weidse vergezichten hier vergeten. Ik trof de foto’s aan op de site van Filipp Tsjistjakov, gewijd aan dit soort binnenplaatsen, met de duidelijke naam dvorkolodets

Eén minpuntje bij Filipp: hij is wat slordig met de precieze adressen van de binnenplaatsen. Soms noemt hij alleen een straat, of zelfs dat niet.  

Aleksandr Petrosjan - hoffotograaf van Sint-Petersburg

Fotograaf Aleksandr Petrosjan kent u misschien niet van naam, maar de kans is groot dat u, wanneer u een beetje geïnteresseerd bent in Sint-Petersburg, meerdere keren foto’s van hem bent tegengekomen.

Sint-Petersburg is Petrosjans voornaamste thema, al maakt hij ook reportages in Moskou, de provincie en in het buitenland. De stad aan de Neva is voor elke fotograaf een schatkamer, niet alleen door de gebouwen, de statige rivier, de grachten en de bruggen – de natuur helpt ook een handje mee: met licht, luchten en sneeuw. Af en toe maakt Petrosjan daar iets te gretig gebruik van en worden zijn plaatjes te zoetig. Maar bijna steeds denk ik: die foto had ík willen maken. Wat mij betreft is hij de hoffotograaf van Sint-Petersburg.

 

 

Een serie met een andere ‘kleur’, door Petrosjan op zijn site De Achterkant genoemd:

Een symfonie van leegstaande gebouwen in Sint-Petersburg

 

Een paar jaar geleden, toen ik in Sint-Petersburg nog met enige regelmaat op het Vasili Eiland rondzwierf, kwam ik op de Kozjevennaja Linija (niet de mooiste straat van de stad) langs een stoffig, maar intrigerend pand. Er stond een deur open … Ik liep een marmeren trap op, maar veel verder kwam ik niet. Er waren filmopnames gaande. Dat was deze trap:

Ik kwam de trap tegen op de site van Jevgeni Mironenko, waar regelmatig prachtige fotoseries staan van leegstaande gebouwen, vooral in Sint-Petersburg, in meer of mindere staat van verval. Zo kwam ik erachter waar die trap zoal naartoe leidde. Het huis behoorde ooit toe aan de gebroeders Broesnitsyn. Het pand wordt voor het eerst genoemd in 1844, het werd in 1884 verbouwd door architect A. Kovsjar – voor die Broesnitsyns.

 

Ook mooi: het gebouw van de Eerste Russische Verzekeringsmaatschappij, aan de Bolsja Morskaja Ulitsa 40 (architecten: Joeli en Leonti Benois). Hier ben ik nooit binnen geweest, zelfs niet even de trap op, maar dankzij de site van Jevgeni, kunnen we er een kijkje nemen. Vanaf 1924 was er een HBO-instelling voor de bouw in gevestigd, sinds 2009 staat het leeg. 

 

We blijven op de Bolsjaja Morskaja, waar op nummer 32 het verlaten gebouw staat van de Russische Bank (architect: Viktor Sjreter). Met dezelfde, later opgehangen klok (zie de voorlaatste foto in de serie hieronder) als in het gebouw van de Eerste Russische Verzekeringsmaatschappij.

Hier nog even apart die prachtige koepel aan de buitenkant:

 

Ik krijg er geen genoeg van. Jevgeni Mironenko gaat ook gebouwen in die van recentere datum zijn. Wat te denken van hotel Severnaja Korona aan de Karpovka. Met de bouw werd begonnen in 1988, gasten zijn er nooit geweest:

De verlaten gebouwen heeft Jevgeni hier op zijn site op een rijtje gezet.

De tien lelijkste nieuwe gebouwen van Sint-Petersburg - volgens lokale architecten

Ren.Pravda.png

Voor de tweede keer heeft de krant Delovoj Peterburg een enquête gehouden onder architecten. De enige vraag was: noem de lelijkste gebouwen die de afgelopen twee jaar in Sint-Petersburg zijn verschenen. De bouwwerken hoefden nog niet voltooid te zijn.

Vijftien architecten kwamen met een antwoord (lang niet iedereen wilde meedoen), de vermelde oordelen zijn anoniem. “Broddelwerk”, “fascisme”, “buitenlandse bandieten”, zo noteerde de krant onder meer. De laatste reactie slaat op enkele buitenlandse architecten, zoals de Canadees Jack Diamond, verantwoordelijk voor het Mariinka-2, het tweede gebouw van het Mariinski Theater. Dat bouwwerk kwam met ruime voorsprong op nummer 1 terecht.

Over smaak valt niet te twisten, een aantal van de ‘uitverkoren’ gebouwen lijken mij zeker niet lelijk of mislukt. Bij de ondervraagde architecten is het vooral de locatie die boosheid wekt, het gebrek aan respect voor de directe en ook verre omgeving. Zo heeft het Mariinka-2, neergezet in een zeer kwetsbare omgeving, de harmonie ter plekke grondig verstoord. Hoogbouw buiten het historisch centrum heeft de voor Sint-Petersburg typerende vergezichten op meerdere plaatsen flink aangetast. (Nummer 2 van de slodeshow- ik krijg het bijschrift niet geplaatst - is woningcomplex Electric city, Prospekt Medikov 10.)

 (Nummer 2 van de slideshow hierboven - ik krijg het onderschrift er niet bij geplaatst - is woningcomplex Electric City, Prospekt Medikov 10.)

Het artikel in Delovoj Peterburg bevat ook enige weerwoorden (“nieuwbouw wordt de eerste twintig jaar nooit gewaardeerd”, “de lokatie, daar ga ik als architect niet over”). Verder een kleine troost: er is vooruitgang, de tien gebouwen uit de eerste enquête van Delovoj Peterburg, uit 2010, zijn een stuk erger: 

In het lijstje van 2010 is nummer 2 een duidelijk voorbeeld van het gebrek aan harmonie met de omgeving. Het wooncomplex is al niet moeders mooiste, maar het staat, met die enge spiegelende ramen, ook nog eens recht tegenover de Vladimir kathedraal. En nummer 5 (wooncomplex Serebrjannaja Zerkala) is op zich misschien wel geslaagd (ik heb het nog niet van dichtbij gezien), maar kijk eens wat het doet met een van de klassieke vergezichten van Sint-Petersburg. De foto is genomen met een krachtige telelens, maar toch.

zilverenspiegel2.jpg

Toeristisch goud in Sint-Petersburg: een machtige wandkaart van de USSR in edelstenen. Deel 1.

Ze hebben het, geloof ik, niet zo in de gaten bij het Geologisch Museum in Sint-Petersburg. Ze hebben toeristisch goud in handen, in de vorm van een enorme kaart van de Sovjetunie, uitgevoerd in edelstenen. Een mozaïek van 45.000 stukjes, bij elkaar 26,6 vierkante meter groot en 3.500 kilo zwaar. De kaart wordt gerestaureerd, kan al wel worden bekeken, maar erg uitnodigend oogt het museum vooralsnog niet.

Eerst even de geschiedenis, die op zich al mooie verhalen oplevert. De kaart was aanvankelijk bestemd voor de tentoonstelling Industrie van het Socialisme, die gepland stond voor 1937, naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van de USSR. De geografische kaart moest – in edelstenen – de belangrijkste industriële objecten van het land weergeven, naast uiteraard de steden, rivieren, bergen, enzovoort.

Eind 1936 werd de doelstelling ambitieuzer. De kaart moest naar de Wereldtentoonstelling in Parijs, die in mei 1937 zou worden geopend. Alle verloven werden ingetrokken, steenslijpers werkten dag en nacht, en alleen al voor het mozaïek leggen werden 150 man ingeschakeld. Naast de kaart werden ook de wapens van de elf toenmalige Sovjet-republieken vervaardigd.

De kaart was op tijd klaar en maakte in Parijs flink wat indruk. Hoe kon het ook anders. Kijk alleen al naar deze twee voorbeelden. Voor watergebieden werd lazurit gebruikt, zoals hier voor de Aral Zee.

De grenzen van de USSR werden aangeduid met drie lagen rodonit en een laag jaspis:

e349d17fef7d77d2021fef8c8978da25.jpg

Dat de plaatsnamen, spoorwegen en meridianen met platinazilver staan aangegeven, nou ja, dat verbaast dan al niet meer.

 

Het succes van de kaart in Parijs bracht de Sovjet-regering op een idee: de kaart moest ook naar de Wereldtentoonstelling van twee jaar later in New York. Om de successen van de industrialisatie te onderstrepen, moesten er nog wel zo’n duizend nieuwe industriële objecten worden toegevoegd. Om de poolexepeditie van Pananin van 1938 uit te beelden, kwam aan de bovenkant van het toch al omvangrijke paneel de Noordelijke IJszee erbij. De route van Panin werd aangegeven met fenatiek en topaas.

De kaart van edelstenen had een plek moeten krijgen in het Moskouse Paleis der Sovjets, maar dat kwam er niet. Wat overigens ook gold voor de tentoonstelling Industrie van het Socialisme, waar het kunstwerk aanvankelijk voor bedoeld was.

Over de naoorlogse geschiedenis van de kaart in deel 2.

(Het Geologisch Museum bevindt zich aan de Srednii Prospekt 74 in het gebouw van het Karpinski Instituut. Telefoon: (812) 321-5706) 

Rechts de kaart in New York