muziek

Spoorwegkwellingen - een nieuw lied van Viktor Stolyarov

in ,

Een nieuw lied van Viktor Stoljarov – altijd een genoegen. En ook perfect getimed, na mijn stukje van eergisteren met al die brave – of misschien ook niet zo brave – liedjes uit de USSR.  Een groter contrast is nauwelijks denkbaar.

Vijf keer eerder plaatste ik op mijn weblog een lied van Stolyarov. Telkens dacht ik: ik maak er ook een vertaling bij! Twee keer kwam dat er ook van, de andere keren gaf ik het op: het was te lastig of mijn aandacht werd al snel weer opgeëist door een volgend stukje.

Viktor kondigde zijn nieuwe lied aan op Facebook. Ik reageerde, dat er misschien spoedig een Nederlandse vertaling van zou komen. Hij antwoordde: Боюсь, некоторые слова будет трудно перевести ...  (Ik ben bang dat enkele woorden moeilijk te vertalen zullen zijn.)  Dat valt mee, ik begrijp het allemaal wel zo’n beetje, maar daar heb je nog geen vertaling mee.

Nee, ik kan me er niet toe zetten. Om eens een ander lied te citeren: “Maar wie het eens proberen wil die mag.”  

Van de vijf andere Stolyarov-liedjes is er momenteel maar eentje beschikbaar: Koridor (zonder vertaling). De overige zitten nog verscholen in dat deel van mijn oude blog dat ik nog niet naar dit nieuwe heb overgezet. Daar wordt aan gewerkt!  [Alle weer beschikbaar - op het oude blog!]

Mocht u trouwens denken: wat zit die Stolyarov er slordig bij, in z'n hempie en z'n trainingsbroek ... dat is de klassieke kledij van de Russische treinreiziger. (Zie bijvoorbeeld op 2.22 in het filmpje.)   

Update: Via Facebook kreeg ik een tweede reactie van Viktor, over mijn aarzeling om het lied te vertalen. Die reactie vertaal ik wel even: "Dank je, Egbert! Om de tijd en het land te begrijpen, heb je niet alleen een vertaling nodig, maar ook een gedetailleerde uitleg. Aleksej Tsvetkov [de schrijver van de tekst] geeft ons gelukkig de mogelijkheid om dat alles te doorvoelen en te zien. Desondanks kreeg ik een sms'je van mijn zoon: "Ik begrijp er niks van, maar je hebt het prima gezongen, een heel goed thema en de clip zit goed in elkaar. Goed gedaan!" Andre is 23 en woont sinds zijn derde in Amerika. Ik moet een keertje met hem samen gaan zitten en alles beeld voor beeld ontleden."

железнодорожные страдания
(Стихи Алексея Цветкова Музыка и исполнение Виктора Столярова)

слышь браток закури сигарету
осуши свою стопку до дна
расскажу тебе жизнь по секрету
чтобы понял какая она

поначалу водила по кругу
пил-гулял на пляжах загорал
а потом я зарезал подругу
и меня увезли за урал

там понятно базар со своими
с воровским тусовался полком
только тут меня в секту сманили
стал я богу молиться тайком

и от этого ихнего бога
я узнал наступает хана
как прищуришься в небо немного
роковая планета видна

мерзлоту окаянную роя
ум допер содрогнулись сердца
в целом свете не сыщешь героя
чтоб сумел избежать пиздеца

наставлял же нас кормчий премудро
что полундра и всюду враги
и явилась подруга под утро
вся в кровище и шепчет беги

вот и маюсь где рубль где полтина
современникам тайну открыть
а ты даже полстопки скотина
не желаешь предтече отлить

хрен в кремле или бесы в погоне
доберутся вот-вот и до нас
неспроста мне в четвертом вагоне
съездил в рыло один пидарас

вся столица накроется вскоре
следом тверь и творенье петра
ой ты родина горькое горе
мирового атаса пора

YouTube als schatbewaarder van Sovjet-liedjes

in ,

Een Russische blogger vindt een liedboek van zijn oom, uit 1962, vol met Sovjet-liedjes. Die oom van hem speelde accordeon en kennelijk diende het boek als inspiratiebron. Wat de blogger vervolgens doet is niet bijzonder ingewikkeld, maar wel erg tijdrovend …

Hij zoekt bij de titels uit het boek een uitvoering op YouTube.

Of hij erin is geslaagd om alle liedjes aan een filmpje te koppelen, weet ik niet. Hij meldt het niet expliciet, maar wat zou ‘t. Het resultaat is hoe dan ook de moeite waard.       

Ik plaats hier niet alle door hem gevonden YouTube-filmpjes – zelfs als iemand anders ze al voor je heeft opgespoord, is dat nog altijd knap tijdrovend. Ik heb een selectie gemaakt binnen de verschillende genres: ideologisch-patriottisch, militair, arbeid en sport, de liefde en vrolijk volksgezang. De titels variëren van Lenin is ons stuur en Moskou-Peking tot Voetballiedje en Veertien minuten tot de start – het laatste met een tekst van Vladimir Vojnovitsj

De nummers achter de titel verwijzen naar de indeling die de Russische blogger aanhoudt. Of die overeenkomt met de hoofdstukjes in het liedboek, is me niet duidelijk. Wat dat betreft heeft mijn Russische collega zich er een beetje van afgemaakt, zijn foto's die hij van de inhoudspagina's zijn niet helemaal duidelijk. Het zij hem vergeven.

Партия - наш рулевой / De partij is ons roer (1.1):

Россия-Родина моя / Rusland, mijn Moederland (1.2):

Ленин всегда с тобой / Lenin is altijd met je (1.1):

Москва советская / Sovjet-Moskou (1.2):

Песня о Ленине / Lied over Lenin (1.1):       

                                

Москва-Пекин / Moskou-Peking (1.2):

Смело мы в бой ойдем/Rus-land, mijn Moederland (2.1): 

 

Все выше / Steeds hoger (2.2):

По долинам и по взгорьям / Langs dalen en heuvels (2.1):

Играй,мой баян/Speel, mijn accordeon (2.3): 

Молодая гвардия / Jonge garde (2.1):                                     

Вася-василек / Vasja Vasiljok (2.3):

Смуглянка/Brunette (iemand een betere vertaling?  (2.4):

Темная ночь / Donkere nacht (2.4)

Марш высотников / Hoogwerkersmars (3.2):

Влюбленный человек / Een verliefd iemand (4.1):

14 минут до старта / 14 minuten tot de start (3.2): 

Когда идешь ты на свидание / Wanneer je naar een afsrpaakje gaat (4.3):

Футбольная песенка / Voetballiedje (3.3):

Веришь-не веришь / Of je 't gelooft of niet (4.3): 

Из-за острова на стрежень/ Stenka Razin (5.1): 

Степь да степь кругом / Steppe en steppe rondom (5.1) 

Варяг / De Varjag (5.1):

De kleine, grote stem van Okoedzjava – dichter, bard, inspirator van slavisten.

in , , ,

 

“Je kan niet tegelijkertijd het communisme bouwen en liedjes van Okoedzjava zingen.” Deze moooie zin kwam ik tegen in het boek Красные бокалы. Булат Окуджава и другие (Rode bokalen. Boelat Okoedzjava en anderen) van de door mij zeer gewaardeerde Benedikt Sarnov.

Eerder schreef ik al dat Okoedzjava een apart plekje heeft in mijn slavistenhart. Naar zijn liedjes luisterden we, midden jaren zeventig, in onze dappere pogingen om onze Russische woordenschat uit te breiden. Naar dit liedje bijvoorbeeld, Verbond van vrienden (ook bekend als Oud studentenlied):

Hoeveel van de tekst verstond ik indertijd, in 1975-1976? Vijf procent? Tien procent? En hoeveel van de tekst begreep ik? Laat ik me even beperken tot deze regels:

Пока безумный наш султан / Cулит нам дальнюю дорогу 
(Variant: Сулит дорогу нам к острогу)
Terwijl onze dwaze sultan / Ons een verre weg voorspelt
(Ons een weg naar de gevangenis voorspelt)

Sarnov schrijft in zijn boek over de achtergrond van dit lied. Het was de tijd, in de jaren zestig, van de toenemende repressie onder partijleider Brezjnev. De overheid trad op tegen dissidenten, wat protesten opriep, waartegen weer harder werd opgetreden, wat nieuwe protesten uitlokte, enzovoort. Nadat Brezjnev tijdens een toespraak iets vaags had gezegd over de protesten, deed al snel het gerucht de ronde dat de ondertekenaars van protestbrieven verbannen zouden worden uit Moskou. Terwijl onze dwaze sultan ons een verre weg voorspelt…  

Van dat alles had ik geen idee. Ik wilde gewoon nieuwe woordjes leren.

De eerste zin van dit stukje, over het communisme en de liedjes van Okoedzjava, sloeg niet eens zo zeer op regels als die over de dwaze sultan. Het werk van Oekadzjava straalde een individuele ‘kleinheid’ uit, die niet goed verenigbaar was met de massale ‘grootsheid’ van het communisme. Zijn liedjes (over een rit in de laatste trolleybus, over een meisje dat haar ballon verliest) gingen niet over een volk dat achter rode banieren eensgezind opmarcheerde richting lichtende toekomst. Okoedzjava’s stem was de stem van de enkeling, die sprak uit zichzelf en over zichzelf. “Een vrouw huilt, haar man is naar een ander gegaan”, dat was heel wat anders dan “Wij kennen geen obstakels, niet ter zee en niet ter land!” De breekbaarheid van Okoedzjava’s teksten werd onmiddellijk herkend en maakte hem populair en – bij de overheid – verdacht.

De moeizame verhouding van Okoedzjava met de overheid, de strubbelingen in zijn privé-leven, het komt aan bod bij Sarnov, die hecht met hem bevriend was. Graag had ik nog veel meer over de dichter-zanger gelezen, over de achtergrond van zijn poëzie, over alles wat er speelde in Moskou terwijl ik op een tochtige kamer in Utrecht Russische zinnetjes zat te spellen. Maar Sarnovs boek heet Okoedzjava en de anderen…

Die anderen zijn vooral de dissidenten, de kring waar Okoedzjava (en Sarnov) tegen wil en dank ook deel van uitmaakten, zonder tot de harde kern (de Boekovksi’s, de Sacharovs, de Solzjenitsyns) te behoren. De onverzettelijkheid waarmee sommigen hun stem verhieven, wekt nog altijd bewondering. Maar toch stemt dit deel van Sarnovs boek niet vrolijk. Wat weer eens duidelijk wordt, is dat die dissidenten niet alleen streden tegen de KGB, maar  ook tegen elkaar. En wat nog minder vrolijk stemt: Sarnov, die zulke mooie, gedragen literair-historische boeken op zijn naam heeft staan, heeft die onderlinge strijd tientallen jaren later nog steeds niet opgegeven. Zijn Okoedzjava en de anderen bevat afrekeningen met Vladimir Maksimov, Marja Sinjavskaja en Marietta Tsjoedakova. Hij zal best gelijk hebben in zijn boosheid, maar het oogt – vanuit Nederland - allemaal zo klein. Jouw handtekening onder een protestbrief, of juist het ontbreken daarvan, kon het einde betekenen van een jarenlange vriendschap en het begin van wederzijdse uitsluiting en verkettering. (Ik probeer equivalenten te bedenken in de Nederlandse polder. Loe de jong die Willem Aantjes aan de schandpaal nagelt, dat komt misschien in de buurt.)

Okoedzjava werd meegezogen in deze strijd. Ook hij werd, al was dat vele jaren later, door menigeen verketterd, toen hij ten tijde van de beschietingen van het parlement in 1993 de ‘verkeerde’ kant koos. Dat moet hem bijzonder veel pijn gedaan hebben. Dat kan niet anders, bij iemand die – jaren daarvoor – het gedicht en lied De laatste trolleybus schreef.

… Я с ними не раз уходил от беды, 
я к ним прикасался плечами… 
Как много, представьте себе, доброты 
в молчанье, 
в молчанье…   

 Ik heb mijn Russische woordjes niet voor niks geleerd.

Последний троллейбус

Когда мне невмочь пересилить беду, 
когда подступает отчаянье, 
я в синий троллейбус сажусь на ходу, 
в последний, 
в случайный. 

Последний троллейбус, по улице мчи, 
верши по бульварам круженье, 
чтоб всех подобрать, потерпевших в ночи 
крушенье, 
крушенье. 

Последний троллейбус, мне дверь отвори! 
Я знаю, как в зябкую полночь 
твои пассажиры — матросы твои — 
приходят 
на помощь. 

Я с ними не раз уходил от беды, 
я к ним прикасался плечами… 
Как много, представьте себе, доброты 
в молчанье, 
в молчанье. 

Последний троллейбус плывет по Москве, 
Москва, как река, затухает, 
и боль, что скворчонком стучала в виске, 
стихает, 
стихает.

De Sovjet-elpees van de Stones, de Doors, Deep Purple: hoogtepunten voor Russische rockfans. En de Rus die zichzelf op de hoes van Sgt. Pepper zette.

in ,

Ik had er ooit eentje in mijn platenkast staan, zo’n Sovjet-elpee. Niet van de Rolling Stones, maar van Creedence Clearwater Revival. Hoe ik eraan ben gekomen, weet ik niet meer. Gekocht in een Berjozka? Zo’n winkel waar je alleen met harde valuta kon betalen? Waar ik ‘m heb gelaten, weet ik nog wel: voor een luttel bedrag verkocht aan de baas van De Grammaphoonwinkel, een sympathiek zaakje met tweedehands platen aan de Utrechtse Oudegracht. (Ik stond er ooit zelf achter de toonbank.)

De Creedence-plaat maakte deel uit van een serie van twaalf elpees, die eind jaren tachtig verscheen op het Sovjet-platenlabel Melodija. Aanvankelijk heette de serie Rock-archief, na drie elpees (één van Deep Purple en twee van Elton John) werd de naam veranderd in Archief van populaire muziek. In die serie werden de eerste drie elpees, met een iets andere hoes, nogmaals uitgebracht, de overige negen platen waren van The Doors, Stevie Wonder, Creedence, Rolling Stones (drie keer), Led Zeppelin, David Bowie en Elvis Presley.

De serie was een exponent van de toegenomen vrijheid in de USSR, waarbij de ideologie steeds meer terrein verloor. Van harte ging het nog niet, maar de tijd dat beat, pop en rock als Westers gif voor de edele Sovjet-jeugd werden gezien en bestreden, was voorbij. Zo begon het tijdschrift Rovesnik (Leeftijdgenoot) in juli 1987 met een serie puur informatieve artikelen over Westerse rock-acts, vergezeld van foto’s op de middenpagina. De oplage steeg meteen spectaculair. Ongeveer tegelijkertijd verscheen de eerste plaat in de serie Rock Archief: Dym nad vodoi (Smoke on the water) van Deep Purple.

Een elpee met die titel bestond in het Westen niet (Smoke on the water was een track op de lp Machine Head uit 1973). Op de Melodija-plaat waren nummers bijeengevoegd van de lp’s In Rock, Fireball en Machinehead, aangevuld met de single Black Night. Over copyright of licensies geen woord, naar Westerse maatstaven was het pure piraterij. Daarbij putte Melodija, zoals keurig op de hoezen stond vermeld, uit collecties van Russische verzamelaars. Zij werden met naam en toenaam genoemd en nadrukkelijk bedankt voor de medewerking.

Houtje-touwtje, zo kan je de manier waarop de serie tot stand kwam wel noemen. Samensteller Andrej Gavrilov vertelde in 1989 in een interview hoe dat ging bij Melodija:

“Het is er een zooitje. Je zou denken: wat is er simpeler, alle platen van het Archief worden getapet van andere platen. Je neemt een platenspeler, die verbind je met de studiorecorder, klaar is Kees. Nou, niet dus. Niet te geloven, maar ik kreeg een keer een plaat niet af, omdat er geen kabeltje was om de recorder mee aan te sluiten. En het originele materiaal had ik maar voor één avond meegekregen van de verzamelaars! Die plaat is dus nooit verschenen.”   

Het gehannes in de studio leverde soms curieuze resultaten op. Bij Time is on my side (op de eerste lp van de Stones) zijn de drums nauwelijks te horen, en Play with fire is zonder tamboerijn. Voor mij erg opvallend is de versie van Speed King op de lp van Deep Durple. Die begint met het zachte orgelstukje. Het ruige intro ontbreekt! Juist dat intro blies mij ooit als onevenwichtige puber volledig omver. Die eerste maten waren – jawel, zo voelde dat toen – een dramatisch keerpunt in mijn leven. 

Opvallend zijn verder de hoesteksten: informatief, to the point, zonder enig ideologisch geneuzel – uitzonderlijk in die tijd. (“Specialisten erkennen dat het oeuvre van UB40 doordrenkt is van zorgen over het lot van de Westerse jeugd” - dat was ook in die jaren nog de standaardtaal in de Sovjetpers.) Eén missertje kwam ik wel tegen: Gavrilov meldt op één van de hoezen van de Stones dat de band in 1987 werd opgeheven.    

Andrej Tropillo

Andrej Tropillo

Gavrilov had nog plannen voor lp’s van onder meer Simon and Garfunkel, Traffic, Donovan, Sam Cooke en The Animals, maar die zijn er in zijn serie nooit meer gekomen. Het stokje werd overgenomen door de legendarische Andrej Tropillo, die als hoofd van Melodija Leningrad nog een aantal jaren doorging met het uitbrengen van lp’s van Westerse bands. Hij trok zich nog minder aan van auteursrechtelijke angels en kopieerde gewoon complete albums, inclusief de hoezen. Getrouwe kopieën waren die hoezen niet altijd. Op die van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band gaf Tropillo zichzelf een plaatsje tussen de beroemdheden. Hij staat op de bovenste rij tussen Edgar Allan Poe en Fred Astaire:

De serie Archief van populaire muziek was een mijlpaal voor de liefhebbers van pop en rock in Rusland. Veel Russen denken er vol nostalgie aan terug. Echte collector’s items zijn de elpees (nog) niet geworden. Twintig euro (voor de Sovjet-release van Deep Purple ) is het hoogste bedrag dat ik op internet gevraagd zag worden. 

Ik wil niet naar de datsja! Een nieuw zomerlied van de band Leningrad – een nieuw vertaalproject voor Leidse slavisten?

in ,

Er zingt een nieuw nummer op internet rond van de band Leningrad. Frontman Sjnoer en frontvrouw Alisa zingen daarin over penissen en fallussen. Sinds hun gevoelige lied Ryba ben ik een bescheiden fan van Leningrad, dus ging ik op zoek naar wat dit nu weer was. Het viel een beetje tegen (zie onderaan dit stukje). Bij mijn korte zoektocht stuitte ik op een ander recent nummer, dat me beter beviel. Sjnoer bezingt hierin eenduidig de liefde voor zijn vaderland, die hoorbaar diep zit. Alisa verblijft liever in het buitenland:

 

Dan waag ik mij nu aan een vertaling.

СИЗОнная

Перекроют нам границы / Твой туризм пойдёт к хуям. Не годится ездить в Ниццу / Так сказал Омар Хайям. Gooien ze de grenzen voor ons dicht / Dan gaat jouw toerisme naar de klote./ Naar Nice te gaan geeft geen pas / Zo heeft Omar Khayyám gezegd.

(- De titel, СИЗОнная: СИЗО/SIZO staat voor huis van bewaring. Maak van de I een E en je krijgt Sezonnaja: Seizoens-. Een seizoens- of zomerliedje, dus. Hoe je de verwijzing naar  gevangenzitten kan vervlechten in een Nederlandse titel, dat weet ik zo gauw niet. Kampliedje?) - Van Omar Khayyám had ik nog nooit gehoord – Oosterse wijsgeren zijn niet zo mijn ding. Voor zanger Sjnoer zit de kracht van Khayyám ook niet zozeer in zijn wijsheden, vermoed ik, maar vooral in zijn achternaam. Want wat rijmt die mooi op хуям.) 

А на нашей с тобой даче / Возле пальм у реки / Мужики там чисто "мачо" / Уже жарят шашлыки. Op onze datsja / Naast de palmen bij de rivier / Zijn de kerels echte macho’s / Ze zijn de sjasjlik al aan het roosteren.

Я не хочу на дачу / На дачу не хочу / Щас я вообще заплачу / И сильно закричу / tак не хочу на дачу / nа дачу не хочу! Ik wil niet naar de datsja / Naar de datsja wil ik niet / Straks ga ik nog huilen / En stevig schreeuwen / Want ik wil niet naar de datsja / Naar de datsja wil ik niet!

Мы борща давно не ели / Всё Таиланд, да Бали / Заебали эти ели / Куршавели заебли. Lang geleden dat we borsjtsj hebben gegeten / Steeds maar Thailand en Bali / Krijg de tering met die sparren / krijg de tyfus met je Courchevels.

(- Russische scheldwoorden letterlijk vertalen levert onzin op. Zoeken naar een equivalent, met dezelfde kracht en kleur… Lastig. - ...“ели” ...: een enkeling meent dat het hier Yale wordt gezongen, maar dat is als vakantieoord onder Russen nog niet erg populair. Volgens mij gaat het hier om sparren, wat dan moet contrasteren met dat oeroude Russische symbool, de berk. Voor de extra betekenis van Courchevel googelt u even op: Courchevel Prochorov.)

Водка всяко лучше виски / Окунь лучше всяких шпрот. / Ты сумеешь есть из миски / Киска, е*аная в рот. Vodka is altijd beter dan whisky / Baars is beter dan al die sprotten. / Je kan toch uit een kom eten / Schatje, kutwijf dat je d‘r bent.

(Zie vorige opmerking. Lijkt me een mooi idee voor een Leids vertaalproject: zet slavisten en supporters van ADO Den Haag bij elkaar. De slavisten vertalen eerst letterlijk, waarna de Hagenezen de boel nog even flink bijschaven.)

Я не хочу на дачу / На дачу не хочу, Щас я вообще заплачу / И сильно закричу/ Так не хочу на дачу... / На дачу не хочу!

Я тебе и то, и это / Ты мне это, только - то. / Проведёшь на даче лето"! / "Холодно"! / "Возьмёшь пальто"! Ik zeg jou dit en dat / Jij zegt alleen maar dit / "Gaan we van de zomer naar de datsja?"/ Koud!" "Neem je een jas mee!

Бабы - дьявола отродье / где любовь к родным краям? На хуя купил угодья? / Это не я сказал... Омар Хайям! "Wijven zijn duivelsgebroed / waar is de liefde voor je geboortegrond gebleven. / Heb ik voor Jan Lul grond gekocht? / Dat zijn mijn woorden niet / …. maar van Omar Khayyam!

-----------------------------------

Hier het lied Ryba, toen de stemming tussen Sjnoer en Alisa nog een stuk beter was. Een vertaling staat op mijn oude weblog.:

En hier het nummer waar ik eerst naar op zoek was, over penissen en fallussen. De tekst kunt u eenvoudig vinden op internet. Ik heb er even genoeg van:


Zingende voetbalsupporters op de tribune begeleid door een accordeon? Het gebeurt in Voronezj. Met dank aan Grigori Leps.

in , , ,

De verrichtingen van voetbalvereniging Fakel Voronezj spelen zich grotendeels af buiten mijn gezichtsveld. Vreemd eigenlijk, want ik ben een voetballiefhebber en heb daarnaast nogal een zwak voor Voronezj, sinds ik daar in de heel vroege jaren tachtig zeven maanden woonde aan de Oelitsa Friedricha Engelsa 10A.

Ik heb indertijd ook nooit een wedstrijd bezocht. Omdat mijn verblijf grotendeels in de winter viel – dan ligt de competitie stil - en ook, vermoed ik, omdat de studentenflat qua zang, dans en ander vermaak vrijwel volledig zelfvoorzienend was. We hoefden niet zo nodig de stad in.

Fakel Voronezj speelt tegenwoordig -  ik moest het even opzoeken – in de Tweede Divisie, twee afdelingen lager dan de Premjer Liga. Ik kwam de club, en dan vooral de supporters, weer eens tegen dankzij zanger Grigori Leps. Die is nogal populair en onlangs schreef hij een wedstrijd uit. Maak een eigen uitvoering van zijn onvolprezen lied Een glas vodka op tafel, maak er een filmpje van en stuur het op. Van de beste inzendingen wordt een compilatie gemaakt, de winnaars ontmoeten Leps ook nog in eigen persoon. 

Dat lieten de supporters van Fakel (Fakel betekent gewoon fakkel) Voronezj zich geen twee keer zeggen.

 

Mij lijkt dit vrij uniek. Niet eerder zag ik de harde kern van een voetbalclub een lied zingen op de tribune met begeleiding van een accordeon. De jongen die de supporters qua toonsoort nog een beetje in het gareel probeert te houden, zit rechtsonder (op het filmpje, niet op de foto boven).

Hoe aandoenlijk kan een supportersvak zijn. Kijk ook  naar de zangers die van een blaadje of hun telefoon de tekst meezingen. En het wordt nog aandoenlijker wanneer de camera 180 graden draait. Er zit verder geen hond in dat hele stadion!

De regels van de Leps-zangwedstrijd (inzenden kan niet meer) waren vrij ruim. Je mocht zelfs playbacken. Maar dat was de eer van de harde kern in mijn Voronezj natuurlijk te na. Sta je op de tribune te playbacken, dan wordt je als fanatiek supporter van Fakel Voronezj natuurlijk never nooit meer serieus genomen. (Wat een aardig spandoek hangt er trouwens ook: VUURGEVAARLIJK).

Hier Grigori Leps met het origineel van Een glas vodka op tafel. Afluisteren is niet verplicht. En trouwens, heb je de versie van de supporters eenmaal in je hoofd zitten, dan wil geen andere meer. Overige inzendingen heb ik niet bekeken, de harde kern van Fakel Voronezj is voor mij zo al de kampioen. Wanneer de uitslag bekend wordt gemaakt, weet ik niet, maar ik houd u op de hoogte.

 

Het supportersfilmpje werd gemaakt tijdens de wedstrijd eerder deze maand tegen Sokol Saratov. Wij wonnen met 2-0.