alcohol

Een ‘Kowboy Koktail’ aan de Gorkistraat. De verdere avonturen van fotograaf Margaret Bourke-White in het Moskou van 1941.

-------------------

Drie weken geleden wijdde ik een stukje aan de Amerikaanse fotograaf Margaret Bourke-White, die in de vroege jaren dertig als eerste westerling officieel toestemming kreeg om in de USSR foto’s te maken. Ik wilde meteen een tweede stukje over Bourke-White schrijven, over haar verblijf in de Sovjetunie in 1941, toen ze toevallig de enige buitenlandse fotograaf was ten tijde van de Duitse invasie. Ik besloot te wachten tot ik haar volledige reisverslag (Shooting the Russian war, uitgegeven in 1942) in huis had.

Dat was een wijs besluit, want wat een aardig reisverslag is dat! Ik heb er nu veertig pagina’s in gelezen en zou daar al zo drie artikelen over kunnen schrijven.

Na een reis van een maand (onderweg wandelt Bourke-White onder meer op een strand met onze minister-in-ballingschap Van Kleffens en ontmoet ze in China drie vrouwelijke missionarissen uit Nederland die net Rusland hebben verlaten) arriveert ze in Moskou. De stad ziet er beter uit dan bij haar vorige bezoek – er is nu wat ruimte voor mondain vermaak. Ze bezoekt aan de Gorkistraat een cocktailbar. Daar maakte ze bovenstaande foto.

Uit haar uitgebreide bijschrift weten we van wie die handen zijn. Van Olga Alexievna Vakalina, die achter de bar staat en 500 roebel per maand verdient. Olga is bezig met de bereiding van een Kowboy Koktail, “which would frighten into a stampede the cowboys after whom it is named.” Het drankje bestaat uit lagen van verschillende soorten sterke drank, gecombineerd met gin en brandy bovenop, “seperated by the yolk of an egg into something that looks like a rainbow parfait and tastes like everything behind the counter.” Dient in één keer achterover te worden geslagen, omdat anders die dooier problemen geeft.


En in die eerste veertig pagina’s gaat ze ook nog naar een House of Fashion, naar een voetbalwedstrijd en, nou ja,  … en zo verder enzovoorts, maar daar kom ik nu niet aan toe want ik ben even weg.

Vermaakt u zich ondertussen met die Kowboy Koktail, “prepaired in the following sequence:

1. apricot liqueur
2. benedictine
3. egg yolk
4. gin
5. cognac (a special kind, with pepper).”

De flessen staan van links naar rechts in de juiste volgorde op de foto bovenaan. En het is natuurlijk niet zomaar gin, maar Голландский джин / Hollandse gin. Wat een vraag oproept waar ik geen antwoord op heb. 

Wordt vervolgd. 

Een schitterend ongeluk - hoe een gekantelde vrachtwagen een Russisch dorp in vreugde dompelde

Rusland ongeluk verkeer wodka dorp

Tussen alle literatuur, sociologie, fotografie en andere zware onderwerpen door even een vrolijk berichtje uit de provincie. En wel uit het dorp Maloperekopnoje (provincie Saratov), waar een omgevallen vrachtwagen het leven van de eenvoudige dorpelingen een week lang op z’n kop zette. En waar de enige agent ter plekke plots om onverklaarbare redenen verdween.

Het gebeurde allemaal al een maandje geleden, maar wat zou het.

Een ongeluk met een vrachtwagen op de snelweg bij Maloperekopnoje! We gingen erop af, vertelt een blonde dame aan de verslaggeefster. De toegesnelde bewoners durfden eerst niet te kijken, maar die begrijpelijke angst maakte vrij snel plaats voor even begrijpelijke blijdschap. De dorpelingen bekommerden zich liefdevol om de lading en brachten die vlot in veiligheid. Sommige auto’s konden nauwelijks nog wegrijden, zo vol zaten ze, aldus de blondine.

De gekantelde vrachtwagen vervoerde 20.000 flessen wodka.

(De uitgeschreven tekst van de tv-reportage staat hier.)

De oorzaak van het ongeluk is nog onduidelijk. “De chauffeur gaf gehoor aan iemands vurig gebed of verloor gewoon de macht over het stuur”, aldus de verslaggeefster. En nu, al een paar dagen op rij, kunnen de bewoners, wakker geworden tegen het middaguur, niet duidelijk meer uitleggen waar ze de vorige dag precies zijn geweest en wat ze zoal hebben gedaan. 

“Началось мародерство (Ze begonnen te plunderen)”, zegt de man met het zwarte mutsje (vanaf 0.51), met een stem waar ik weinig verontwaardiging in kan ontdekken. “De chauffeur haalde z’n schouders, zeg maar. Zo van: neem maar mee”, vervolgt het mannetje, die daarbij zijn lippen afveegt met een zakdoekje.

“Activisten evacueerden de lading onmiddellijk naar een veilige plek”, vertelt de verslaggeefster. Wie geen auto had, kwam te voet. En (vanaf 1.47) wie geen kracht meer had om de plek des onheils te verlaten, installeerde zich op hopen van glas om zich ter plekke, opofferingsgezind, over de ongelukkige lading te ontfermen.

Maloperekopnoje vrachtwagen wodka ongeluk Rusland

In Maloperekopnoje wonen 604 mensen en volgens de verslaggeefster hadden ze het met die 20.000 flessen makkelijk tot Oud-en-Nieuw kunnen uitzingen. Maar het aantal bewoners nam plots aanzienlijk toe. Er kwamen familie, vrienden en kennissen op bezoek, die men in geen jaren had gezien. Ook kwam er een agent langs, die bij de dorpelingen informeerde of ze enig idee hadden waar de wodka was gebleven, die spoorloos was verdwenen uit die gekantelde vrachtwagen op de snelweg. Of dat bevolkingsonderzoek enig resultaat opleverde, vertelt de verslaggeefster niet. Wel weet ze nog te melden dat de bewuste agent de volgende dag niet meer op straat verscheen en dat de lokale politiepost op slot zat. 

Een dronken Rus en Laurel & Hardy

 

Nee, erg edelmoedig is het niet, je vrolijk maken om iemand die starnakel bezopen is. Maar dit hier is wel heel erg komisch, en het loopt goed af. Hoe een dronkaard wordt gered door een heel nuchtere knul:

Niveau Laurel & Hardy, waarmee ik ben opgegroeid, dankzij mijn opa. Die vertoonde hun films op verjaardagen voor mijn broers en mij en onze vriendjes. En we zagen ze natuurlijk ook in de Cineac, in Rotterdam, naast de Bijenkorf. Laurel & Hardy, de Dikke en de Dunne, helden van mijn jeugd, aan wie ik moest denken door die dronkaard en die knul ergens in Rusland. Dank jullie wel!