(Eerste publicatie: 16-1-2009)

Nooit begrepen dat een ijsbreker een bron van nationale trots kan zijn. Ik las er vroeger wel eens over, in de Sovjet-pers. Dat waren ronkende artikelen, die hun doel meestal mijlenver voorbij schoten. Het opgeblazen taalgebruik was of irritant of werkte op de lachspieren, in elk geval leidde het de aandacht af van de ongetwijfeld indrukwekkende feiten.

Toen kwam ik een filmpje tegen over de Jamal. (Het oorspronkelijke filmpje bij dit stukje bleek niet meer beschikbaar, onderstaand filmpje is uit 2011.)

De kiel van het monster werd in 1986 gelegd in Leningrad, het schip liep van stapel in 1992 in Sint-Petersburg. Het was bedoeld om de noordelijke vaarwateren open te houden, maar de Jamal doet tegenwoordig vooral dienst als cruiseschip voor toeristen. Het zal ook een toerist zijn geweest die bovenstaand filmpje heeft gemaakt. Voor ruim 20.000 dollar kunt u inschepen (prijzen van 2008).

De Jamal is 150 meter lang. Er is een verwarmd zwembad aan boord en een eetzaal voor honderd man. Het kan lucht onder het ijs blazen, waardoor dat makkelijker breekt en het schip ook beter bestuurbaar wordt. Het maximum brandstofverbruik, bij dik ijs, is 300 gram uranium-isotopen per dag. Of dat veel is weet ik niet.

Leuk om te weten: de machtige Jamal is niet in staat naar de Zuidpool te varen. Het heeft het ijskoude zeewater nodig om de reactoren te koelen, een trip via de tropen is daarom ernstig af te raden.