(Eerste publicatie: 28-2-2009)

Aan één queeste van mij in dit aardse bestaan is dan toch een einde gekomen: er zijn maar drie verschillende muzikantjes.

Het eerste muzikantje kocht ik een jaar of tien geleden in een antiekwinkeltje in Sint-Petersburg. Zes centimeter hoog, een blazertje in het uniform van het Soevorov-instituut, een opleiding voor militairen. De twee andere muzikantjes volgden al snel en sindsdien ging er geen bezoek aan Rusland voorbij of ik speurde naar een vierde, naar een nieuwe, naar eentje met een klarinet, met een hoorn of eentje met een kleinere trommel. En zou er een tamboer-majoor zijn? Zo eentje die trots voorop loopt te zwaaien met zijn zilveren … hoe heet zo'n ding eigenlijk?

In al die jaren kwam ik nog een vierde muzikantje tegen, maar dat was een dubbele. Ik kocht ‘m toch maar, voor het geval ik nog een ander instrument zou vinden, dan zou ik misschien kunnen ruilen. Maar dat gebeurde niet. Niemand ook die me kon vertellen waar de vrolijk marcherende mannetjes vandaan kwamen, van welke fabriek.

Gisteren stond op de site van de BBC een filmpje over de porseleinfabriek van Doeljova. Bij beelden uit het bedrijfsmuseum speurde ik naar mijn soldaatjes. Geen soldaatje te zien. Ik besloot nog maar eens op internet te zoeken, en zowaar! Op een paar veilingsites werden mijn soldaatjes (porseleinfabriek Polonne, Oekraïne) te koop aangeboden. En telkens per drie, precies de drie die bij mij in de kast staan. Daarmee lijkt het wel zeker: er zijn er maar drie, verder zoeken heeft geen zin. De droom dat ik ooit nog eens een volledig porseleinen militair orkest zou kunnen uitstallen (en dan een echte, vette Sovjet-mars als muziek erbij) geef ik maar op.

De USSR uitgelegd aan kinderen. Met lego.

Mijn porseleinen soldatenmuzikantjes