Igor/Kostik (natuurliefhebber) mengt zich in de Zwarte Pietendiscussie

Kostik Stoepin is een man met een fenomenaal gebit en radicale oplossingen voor allerlei problemen.

Kostik leerde ik vandaag kennen via het onvolprezen Dumpert.nl. Daar voorzag men zijn hartekreten op de achterbank van een auto van verrassende ondertitels. Kostik, aldus die titels, heeft een oplossing voor ons Zwarte Pietenprobleem: niks geen Stroopwafelpiet, een Wodkapiet! En verder, aldus Kostik, moeten we in Nederland vooral ophouden met zeiken.

Het originele filmpje, zonder ondertiteling, was snel gevonden. Dat Kostik (door Dumpert.nl omgedoopt in Igor) zich helemaal niet uitlaat over Zwarte Piet, kwam niet als een verrassing. Zijn werkelijke boodschap - zie mijn vertaling hieronder - was evenwel nog verrassend genoeg.

Hier de ‘echte’ vertaling, waaruit blijkt dat Kostik een groot natuurliefhebber is, al komt niet alles er in die natuur bij hem even goed vanaf:

Deze keer wil ik uw aandacht vestigen op het feit dat in Polesië  gaandeweg alles wordt omgehakt. Niet door zo maar lui, door allerlei klootzakken. Door mieren, kevers ..
- Roken! Je zit niet in een restaurant!
Ik weet dat ik niet in een restaurant zit. Maar godver, kevers en mieren hakken heel Polesië om! En vanaf dit moment schaf ik alle ..
- Roken!
Godver! Ik schaf alle insecten af!

Het filmpje van Dumpert.nl met de Zwarte Pietenondertitels krijg ik hier niet geplaatst, u vindt het hier. En dit zijn de aldaar toegevoegde ondertitels, waarvoor – ik ondertitel zelf af en toe ook – mijn complimenten.   

Ik hoorde van de Zwarte Pietendiscussie in Nederland. Luister. Luister.
Ik heb de oplossing gevonden. Stroopwafelpiet, waar slaat dat op?
Zijn jullie helemaal gek geworden? Dus stel ik voor Wodkapiet.
- Wodkapiet, waar slaat dat nou op!
Wat weet jij er nou van, droeftoetoer.
Op wodka ga je harder dan op strooopwafels, dus stop met praten.
Hierbij wil ik me aanmelden als de nieuwe wodkapiet
- Tuurlijk!
Stop met dat gezeik over Zwarte Piet!

Bezoek uit Siberië: zes gefilmde portretjes van Nederland

Wie geen woord Russisch spreekt, kan dit stukje misschien beter overslaan. Al zijn er volop leuke beelden te zien … uit Nederland.

Een cameraploeg uit Siberië bracht het afgelopen najaar een bezoek aan Nederland. Het resultaat zijn zes aardige, uiterst welwillende portretjes van vooral Amsterdam. Veel nieuws heb ik niet gezien (wel een mooi detail: de dubbele deuren van de telefooncel in het museum Het Schip in Amsterdam), maar het is aardig om de te zien welke dingen Russische bezoekers opvallen.

En wie Russische gasten verwacht, kan hun de filmpjes toesturen, als opwarmertjes.

Deel 1 is wel érg braaf, met veel polders, klompen en molens. In deel 2 hoorde ik iets grappig in de uitspraak van Jevgeni Ivanov, de maker van de serie. Hij legt in ‘grachtengordel’ de klemtoon op de laatste lettergreep. En omdat in het Russisch een onbeklemtoonde O wordt uitgesproken als een A, zegt Jevgeni: grachtengardél.

Deel 3 en deel 4 gaan onder meer over architect Han van Loghem. Die bouwde in de jaren twintig arbeidershuisjes in Kemerovo, de stad waar de cameraploeg vandaan komt. Deel 5 gaat over de NDSM-werf, deel 6 over de culturele onderdelen van het Nederland-Ruslandjaar. En ook hier: geen onvertogen woord. 

DEEL 1:

DEEL 2:

DEEL 3:

DEEL 4:

DEEL 5:

DEEL 6:

Hoe KRO’s Hans van Willigenburg Lev Stepanov uit Leningrad hielp bij het opsporen van zijn Nederlandse vrienden.

Op een vroege morgen in september 1989 zat ik in de radiostudio van de KRO aan de Emmastraat in Hilversum tegenover Hans van Willigenburg. Hij presenteerde Adres onbekend, zeg maar: de radiovariant van Spoorloos. Namens Lev en Nelli Stepanov uit Leningrad, was ik op zoek naar … ja, naar wie eigenlijk?

Ik werkte in die tijd al bij de NOS en daar was een Russische brief bezorgd. Wist ik daar misschien raad mee? De brief bevatte het aandoenlijke verhaal van Lev Stepanov, die in 1957 tijdens het legendarische Zesde Internationale Jeugdfestival in Moskou samen met zijn zus Nelli een Nederlands stel had leren kennen. Hij zou zo graag nog eens van ze willen horen en of de Nederlandse TV daarbij misschien kon helpen. 

Ik had de brief van Lev meegenomen naar de radiostudio en las er een stukje uit voor: “Ik weet niet waarom, maar toen we in de Tretjakovgalerij waren, vielen ons twee buitenlanders op, een jongeman en een vrouw. Ze kwamen, zo bleek later, uit Nederland. Hoe weet ik niet meer, maar we raakten aan de praat en brachten de hele dag met ons vieren door. We bezichtigden Moskou vanuit het raam van een taxi, we stopten vaak om foto’s te maken, ’s avonds aten we in restaurant Praag en daarna gingen we naar het Kremlin, waar we feestelijk vuurwerk aanschouwden en dansten. Die dag is ons ons hele leven bijgebleven. Een jaar later kregen we een uitnodiging voor de bruiloft van Armin Fokkema en Sjarla Lagedjoeka … “

Lev schreef dat hij beide namen uit zijn herinnering reproduceerde en ik vermoedde dat we op zoek moesten naar Herman Fokkema en Charla/Sjarla Lagendijk … Hans van Willigenburg deed een oproep aan de luisteraars: kent u Herman Fokkema of Charla Lagendijk die in 1957 in Moskou waren op het Jeugdfestival, belt u dan alstublieft! En er werd gebeld, al heel snel. Een mevrouw vertelde dat ze een Armien Fokkema kende die ooit had gewoond aan de Charloisse Lagedijk in Rotterdam …

De broer van Armien belde ook nog en binnen tien minuten had Hans van Willigenburg Armien Fokkema aan de lijn, aan de andere kant van de wereld. En hij vroeg:

- Wilt u even zeggen wie u bent?

- Ik ben Armien Visser. En wij wonen nu in Malang, in Indonesië.

- Wij hebben het sterke vermoeden dat u de Armiene Fokkinga bent die ..

- Fokkema.

- Fokkema, ja, die in 1957 op een internationaal jeugdfestival in Rusland was.

- Ja, dat klopt.

Armien vertelde dat ze in 1959 inderdaad nog een uitnodiging naar Lev en Nelli had gestuurd voor de bruiloft met haar toenmalige reisgenoot (vandaar haar ‘nieuwe’ achternaam Visser). Maar, zoals Lev ook schreef in zijn brief, een reis naar het Westen was in die tijd volledig uitgesloten.

Ik schreef Lev en Nelli dat hun Nederlandse vrienden waren gevonden. Een paar maanden later bracht ik ze een cassette met de uitzending. De zomer daarop vond de hereniging plaats met hun Nederlandse vrienden op het stationnetje van Bilthoven.

Ik moest aan het verhaal van Lev en Nelli denken toen ik weer eens op de foto’s stuitte die de Zwitser Leonard Giannada op het Moskouse festival maakte. Bij een complete Russische generatie staan die twee weken in juli/augusuts 1957, de eerste keer dat de poorten in het IJzeren Gordijn voor even waren opengezet, in het geheugen gegrift. (De jonge clown op een van de foto's is Oleg Popov.)