(Eerste publicatie: 29-3-2011)
Andrej Nemzer
Ik dacht dat ik een verbond had gesloten met literair criticus Andrej Nemzer. Hij zou mij wijzen op mooie boeken, ik zou ze lezen en er dan een stukje over schrijven.
Dankzij Andrej ontdekte ik de familiekronieken van Elena Katishonok, waar ik nu verder over zal zwijgen om mijn vaste lezers niet te vervelen. Het was een mooi begin van ons literair verbond en snel begon ik aan een volgend boek, aangeraden door Andrej: Ljogkaja Golova (Licht Hoofd) van Olga Slavnikova…
In Licht Hoofd maken we kennis met Maksim, directeur van een chocoladefabriek. Maksim heeft geen hoofd. Op een dag krijgt hij bezoek van twee leden van de geheime dienst die vragen of hij zich door het hoofd wil schieten.
Olga Slavnikova
Hoe het verder gaat met Maksim weet ik niet, want verder heb ik niet gelezen. Ik houd niet van boeken waarin dingen gebeuren die niet kunnen. Humor kan dan nog enige verlichting brengen, maar op humor heb ik Olga Slavnikova niet kunnen betrappen. Ik heb Olga met een zucht weggelegd, u kunt haar gratis komen afhalen.
Hoe moet het nu verder met het literair verbond tussen mij en Andrej Nemzer? Ik weet het niet. Ik vrees dat ik alles weer alleen moet gaan uitzoeken.
Inmiddels heb ik gelezen: Kresjtsjonnye Krestami van Edoeard Kotsjergin. Een boeiend boek! En – ik bedoel dat niet onvriendelijk – niet aangeraden door Andrej Nemzer. Voor me ligt nu Peresud van Aleksej Slapovski. Ook al niet op aanraden van Nemzer. Die raadde wel – het wordt nu verwarrend – een ander boek van Slapovski aan (Pochod na Kreml), wat ik recent heb aangeschaft. Maar omdat ik Peresud al minstens een jaar in huis had, vond ik dat ik eerst dat maar eens moest lezen. Het gaat over een buskaping en ik ben nog niet overtuigd.
Wel overtuigd ben ik door Dina Roebina, al heb ik van haar nog nooit iets gelezen. Afgelopen week zat ik in Amsterdam bij Stichting Perdu, in de oude keuken van het Binnengasthuis, temidden van vooral Russische dames ademloos naar haar te luisteren. Ze las voor uit eigen werk, vertelde over haar leven in Israël en beantwoordde vragen. Na anderhalve zin had ze al die dames, en mij, om haar vinger gewonden. Zoals ik al zei, van Roebina heb ik niets gelezen, maar daar komt binnenkort beslist verandering in! En alweer niet op aanraden van Andrej Nemzer…
Hier een ‘optreden’ van Dina Roebina. Ik vond haar in Amsterdam beter, misschien door de losse atmosfeer in die oude keuken. Ze had vooral succes met de fragmenten uit haar eigen werk, die in dit filmpje ontbreken. De anekdote vanaf 35.10 vertelde ze ook in Amsterdam: [Het filmpje doet het niet meer, u moet het doen met een foto]
