(Eerste publicatie: 31-8-2010)

Sint-Petersburg, een stralende maandagmorgen. In plaats van door de stad te struinen, zit ik thuis (17-aja Linija) op de computer naar een filmpje te kijken… Over Sint-Petersburg, dat dan weer wel. Ik krijg er geen genoeg van.

Een groepje jongelui, artistiek en filosofisch ingesteld, maakt een wandeling door Narvskaja Zastava, een modelwijk voor arbeiders uit de jaren twintig-dertig van de vorige eeuw. Naar de maatstaven van toen was het daar goed wonen. Al pratend zingen de jongelui zich los van hun omgeving, terwijl ze ondertussen wel voortdurend commentaar leveren op die omgeving en er ook door geïnspireerd worden. De wijk heeft duidelijk betere tijden gekend, maar als voedingsbodem voor het zwevende clubje wandelaars voldoet ze perfect. Engels ondertiteld.

Eén citaat: “There are a wide range of people who have long proclaimed that one of the major achievements is to refuse to make art. It’s a local thing, a part of St.Petersburg’s system”. En dan vragen ze aan een vrouw die uit het raam hangt hoe het leven in de wijk is. De ratten zijn een probleem, vertelt ze. Waarna de jongelui hun wandeling en gesprek vervolgen.

Beklemmend wordt het vanaf 34.25. In een café kijken de jongelui bijna verstijfd naar een toespraak van Poetin op tv. Een boze boodschapper uit een kwade wereld. De ontzetting is bijna voelbaar. Dan gaan ze verder en zingen zich weer los.