———————

Het blijft me verbazen: dat ik met mijn meer dan gemiddelde belangstelling voor Rusland het plaatsje Verchotoerje, in de Oeral, nooit eerder had opgemerkt. Ja, het heeft een bescheiden omvang (nog geen negenduizend inwoners), maar het is wel een van de belangrijke centra van de Russisch-Orthodoxe kerk. Daarbij ligt het schitterend aan de rivier de Toera en - ongeveer 300 kilometer ten noorden van Jekaterinburg - is het ook nog eens redelijk eenvoudig bereikbaar. Achter het jongetje, binnen de muren van het kleine Kremlin, is de Drieenheidskerk te zien. Ik was er in begin september, net iets te vroeg voor de mooiste herfstkleuren, maar in de ochtendnevel was het ook niet mis. Hieronder ziet u dezelfde kerk weerspiegeld in de Toera.

Staand op de plek van het jochie boven, met de rug naar het Kremlin, zag ik in de avonduren dit. Het was weekend, niet alleen kachel en oven, maar ook banja’s werden gestookt. En Verchotoerje stookt op hout.

Elektriciteit is er wel in het dorp. En een mooie hangbrug over de Toera, vlak naast het Kremlin. De twee jochies rechts horen er eigenlijk niet bij, die foto is gemaakt in Jekaterinburg, maar hij past hier mooi naast. (Alle foto’s zijn uiteraard aanklikbaar.)

————————

Nog geen negenduizend inwoners dus, en dan zo’n klooster binnen je dorpsgrenzen met zo’n kerk: het Nikolski klooster en de Kruisverheffingskathedraal. Begrijpelijk dat Verchotoerje ook wel het Vaticaan van de Oeral wordt genoemd. Overigens zijn er geen bergen in de directe omgeving, dus hoe kwam ik zo hoog dat ik bovenstaande foto kon nemen? Wel, hadden ze gezegd, je moet de toren van de Drie-eenheidskerk op (die van de twee bovenste foto’s). Moet je in de kerk vragen of het mag. Zo gezegd, zo gedaan. In de kerk vroeg ik aan de vrouw van het winkeltje (kaarsen, icoontjes, engeltjes) of ik de klokkentoren mocht beklimmen. Ogenblikje, zei ze. Ze ging naar achteren en kwam terug met de sleutel. De toegang was buiten om de hoek. Staande onder de klokken fotografeerde ik het klooster aan de overkant van de straat. Op een bordje stond het verzoek om zonder zegening (благословение) de klokken niet te luiden. Ik heb me aan dat verzoek gehouden.

De kerk in Rusland heeft in de vorige eeuw harde klappen gekregen. Veel gebouwen zijn inmiddels gerestaureerd, aan andere wordt nog gewerkt (ook aan de kathedraal hierboven). Aan de Kerk van het Teken (ik hoop dat ik de namen van de kerken steeds goed vertaal) is men nog niet toegekomen. Of ze nog te reden is, weet ik niet.